Ռուսական փորձագիտական շրջանակներում կրկին սկսել են խոսել Ղարաբաղում պատերազմի բռնկման հավանականության մասին: Ընդ որում, հաճախակի են դարձել նաեւ հրապարակումները, որոնցում Հայաստանին «խորհուրդ» է տրվում դիմել հարձակողական գործողությունների, նոր տարածքներ գրավել:

Այս հրապարակումները նախորդեցին ու հետեւեցին ադրբեջանական մարդասպանության հերթական ակտին, որին զոհ գնաց 4 հայ զինծառայող: Հայկական կողմը մի քանի օր անց հայտարարեց, թե Ադրբեջանը դիվերսիայի փորձ է կատարել, տապալվել ու տվել 4 զոհ: Զուգահեռ, հայկական կողմը դիմում էր միջազգային կառույցներին՝ Ադրբեջանին զսպելու կոչով:

Օրերս էլ հայտնի դարձավ, որ Ադրբեջանը ստացել է ռուսական զենքի նոր խմբաքանակ, որն ուղարկելու է շփման գիծ:

Հայաստանի ԶՈՒ գլխավոր շտաբի պետ Մովսես Հակոբյանը հայտարարել է, որ չի կարդացել պատերազմի հավանականության մասին հրապարակումները, սակայն հայկական բանակն ի վիճակի է կանխել պատերազմը. «Զինված ուժերն ունեն իրենց վերլուծությունները, որոնք փաստում են, որ հայկական զինուժը լիարժեք կարող է կանխել պատերազմը և հարկ եղած դեպքում նաև կազմակերպել պաշտպանություն», ասել է նա:

Նա ասել է նաեւ, որ հայկական կողմը հետեւել է Ադրբեջանի զորավարժություններին ու համապատասխան եզրահանգումներ կատարել:

ԶՈՒ գլխավոր շտաբի պետի հայտարարությունը՝ «հարկ եղած դեպքում նաև կազմակերպել պաշտպանություն», հետաքրքիր է ռուս փորձագետների «հարձակողական խորհուրդների» ֆոնին: Ի՞նչ է սա՝ զգուշավորությո՞ւն, թե՞ անորոշություն, որն առաջացել է նոր իրավիճակում:

Ոչ վաղ անցյալում՝ ապրիլյան պատերազմից հետո, հայկական կողմն ավելի «հարձակողական» հայտարարություններ էր անում, քիչ թե շատ հստակեցնելով սեփական դիրքորոշումը: Թվում էր՝ Հայաստանը կօգտագործի այդ շանսը, որն ապրիլին տվել էր հայկական զինուժը՝ դուրս գալու համար այն ռազմա-քաղաքական փակուղուց, որն առաջացել էր Ղարաբաղի խնդրում Հայաստանի իշխանությունների դիրքորոշման հետեւանքով: Այդ դիրքորոշումը խոշոր հաշվով ոչ այլ ինչ էր, քան Ադրբեջանի իրավունքների ճանաչում:

Սակայն ժամանակի ընթացքում ամեն ինչ «տեղն ընկավ», եւ վերջին շրջանում Հայաստանի իշխանությունը կրկին անցել է «պաշտպանության», Ադրբեջանին հնարավորություն տալով կրկին օրակարգ բերել իր իրավունքների հարցը:Այդ իրավունքները ոչ ոք չի ճանաչում, թերեւս Հայաստանի իշխանությունից բացի: Ապրիլից հետո Ադրբեջանը հայտնվել է փակուղում, որից մինչ այժմ չի կարողանում դուրս գալ միայն այն պատճառով, որ դա թույլ չեն տալիս արտաքին շահագրգիռ կողմերը: Ադրբեջանին արգելել են պատերազմել եւ ըստ էության անտեսում են նրա պահանջները, եւ նրան մնացել է միայն մարդասպանությունը սահմանին:

Հայաստանի իշխանությունը դիմում է միջազգային հանրությանը, որպեսզի զսպեն Ադրբեջանին: Միջազգային հանրությունն արել է իրենից կախվածը, իսկ Հայաստանի իշխանությունն ընդունա՞կ է անել գոնե այն, ինչ կախված է իրենից: Օրինակ, վերջ տալ Ադրբեջանի մարդասպանության մարտավարությանը:

Ադրբեջանը ստացել է ռուսական զենքի նոր խմբաքանակ, նշվում է, որ դա նախկինում կնքված պայմանագրի կատարումն է: Հետաքրքիր է, որ դա հիմնականում պաշտպանական զենք է, ոչ թե հարձակողական: Հետաքրքիր է նաեւ, որ ռուս փորձագետներից մեկն «իմիջիայլոց» նշել էր, որ հնարավոր է այդ զենքը ոչ թե Հայաստանի, այլ Իրանի դեմ է:

Իրանի պարագան ուշագրավ է Մերձավոր Արեւելքում վերջին իրադարձություններից հետո, երբ արաբական երկրները պատժամիջոցներ մտցրեցին Կատարի դեմ: Իրանը եւ Թուրքիան հանդես եկան Կատարի պաշտպանության դիրքերից, Սաուդյան Արաբիայի ու Իրանի միջեւ լարվածության նոր ալիք բարձրացավ: Փաստացի, Մերձավոր Արեւելքում առաջացավ երկու «ճամբար»՝ մի կողմից Սաուդյան Արաբիայի, մյուս կողմից՝ Թուրքիայի ու Իրանի գլխավորությամբ:

Ադրբեջանը կամա թե ակամա հայտնվեց Սաուդյան «ճամբարում» այն բանից հետո, երբ Ալիեւը Էր Ռիադում մասնակցեց արաբա-իսլամական-ամերիկյան վեհաժողովին: Դրանից մի քանի օր հետո տեղի ունեցավ Կատարի ճգնաժամը:

Ռուսաստանը փորձում է օգտագործել այս իրավիճակն Ադրբեջանին իր կողմ քաշելու համար, մի կողմից զենք մատակարարելով, մյուս կողմից՝ խաղարկելով «հայկական սպառնալիքը»: Ռուսաստանը ներկայում անհրաժեշտություն չունի դա անել հայկական շահերի հաշվին, սակայն, մյուս կողմից, Ռուսաստանի փակուղային իրավիճակի պատճառով անորոշությունը եւ վտանգը մեծանում են:

Այս պայմաններում, ՀՀ ԶՈՒ գլխավոր շտաբի պետը հայտարարում է հարկ եղած դեպքում պաշտպանություն կազմակերպելու մասին:

lragir.am