Երևանն ապրում է գիշերային կյանքով ու շաբաթ չի լինում, որ տեղեկատվություն չլինի ծեծկռտուքի, քաշքշուկի, ինչու չէ՝ նաև փոխհրաձգության, կրակոցների մասին:

Դրանք, բնականաբար, լինում են տարբեր տեսակի, և արդյունքն ու հետևանքներն էլ տարբեր են։Կարելի՞ է այդ բոլորը ընդհանրացնել «խուլիգանություն» բնորոշման տակ, երկար քննարկման թեմա է, ու նաև նեղ մասնագետների կարծքներ են պետք, բայց որ դրանք անկախ ելքից ու ծանրությունից, մեզանում անհամաչափ գնահատականի են արժանանում, բոլորիս համար ակնհայտ է: Բնականաբար, նման միջադեպեր տեղի են ունենում նաև այլ երկրներում, այդ թվում՝ շատ զարգացած: Սակայն, չգիտես ինչու, մյուս բոլոր երկրներում մարդուն այդքան խիստ չեն պատժում՝ իր բոլոր հետևանքներով հանդերձ:

Եթե հաշվի առնենք, որ այս բնույթի հանցագործությունները հմնականում երիտասարդներին է «սպառնում», պիտի փաստենք, որ հետևանքները՝ որպես քաղաքացի ձևավորման փուլում խեղված ճակատագրերով անձանց մեր հասարակությունն իր մեջ ընդունում է երկար տարիներ:

Այս հոդվածի շրջանակներում չխորանալով հարցի իրավական գնահատականի մեջ, միայն մեկ օրինակ նշեմ. մենք ունենք երկամսյա կալանք, որ գրեթե չի կիրառվում որպես առանձին պատժամիջոց, այն տրվում է մինչ դատապարտումը անձի կալանքի ժամկետը երկարացնելու համար: Գուցե առաջին հայացքից հարցը թվա անկարևոր, սակայն այն շատ լուրջ է և ունի երկու ելք՝ կամ մեր իշխանությունները իրավապահներին հանձնարարում են կրճատել գիշերային զվարճավայրերի քանակն ու բարելավել որակը (ոչ թե ամեն քայլափոխի բարդակ բացել ու փող աշխատել), կամ իրավիճակը գնահատելիս փոխում են ներկայիս ստանդարտները:

Սա այն խնդիրն է, որ առաջին հայացքից թվում է ոչ կարևոր, բայց դա այսբերգի երևացող մասն է, մի փոքր խորանալով դետալների մեջ, կհասկանանք, որ որոշ շերտեր դրանից ահռելի հարստություն են կուտակում, իսկ բուն երևույթը հասարակական կյանքի մեջ  լուրջ բացասական «ներդրում» է կատարում:

Ռուզան Ավոյան