Սամվել Կարապետյանը շուտով առևտրի և զվարճանքի հերթական խոշոր կենտրոնը կբացի Հայաստանում: Այս անգամ Արաբկիր համայնքում կառուցվում է մոսկովյան ապրանքանիշ հանդիսացող «Ռիո» ցանցի կենտրոններից մեկը: Իրոք՝ հերթականը մայրաքաղաքում, «Ռոսիա մոլի» հարևանությամբ էլ նոր բարձրահարկի շինարարություն է այս պահին, հավանաբար առևտրի կենտրոնի շարունակություն կամ հյուրանոց: Ու դարձյալ կենտրոնի ծանրաբեռնում, որ ոչ մեկին չի հետաքրքրում այլևս, տարածքի սեփականատերերը իրենց տարածքների հետ վավում են այնպես, ինչպես խելքներին փչում է : Ինչ է ստացվում. Երևանն այլևս դարձել է մի խոշոր առևտրի կենտրոն, մարզերը կաթվածահար են, Երևանին մոտ բնակավայրերը մի կերպ յոլա են գնում:

Իրականում մեր մեծահարուստների գումարները, բառիս բուն իմաստով, անպտուղ վատնվում են` բերելով լոկ դրամական եկամուտ, մինչդեռ մենք, որպես պատերազմող երկիր, իրավունք չունենք չունենալու հզոր ու կայուն տնտեսություն՝ հետագա զարգացման տեսլականով ու ռազմավարությամբ: Չե՞ն գիտակցում իշխանություններն այս ամենը, չեն գիտակցում, որ արտադրություն կազմակերպելը, հասարակության զբաղվածության խնդիրը լուծելը կբերի դրական տեղաշարժի, հազիվ թե:

Հոգնել են մարդիկ այս թեմայով քննարկումներից, ու երևի չէինք անդրադառնա դրան, եթե մի փոքր անգամ դրական տեղաշարժ նկատելի լիներ, մինչդեռ բոլոր խոստումներն ինչ- որ բան ձեռնարկելու մնում են նախագծի մակարդակի: Ի զորու չե՞ն իշխանությունները լուծելու կոնկրետ՝ թեկուզ փոքր խնդիրներ, հազիվ թե, ուրեմն ինչն է պատճառը, որ սայլը տեղից չի շարժվում, սա է պետք պարզել ու արմատական լուծում տալ:

Այսօր խոսում են ռազմարդյունաբերական համալիր կառուցելու մասին, սակայն բոլորս գիտենք, որ առանց հզոր, զարգացող տնտեսության՝ չի կարող ոչ մի գործարկում կայանալ: Դա այլևս կենսական անհրաժեշտություն է: Սակայն ինչ ենք մենք տեսնում՝ ամբողջ երկիրը տրվել է մի քանի օլիգարխի, որոնք այն վերածել են զվարճանքի կենտրոնի: Իշխանությունը սերտաճել է կրիմինալին, բիզնեսը վերահսկվում է նրանց կողմից, իսկ կոռուպցիան այլևս ամուր ու կառուցվածքային բնույթ է ձեռք բերել:

Քանի որ մեզանում երկիր ասելով հասկանում ենք մայրաքաղաք,պետք է իրերն իրենց անունով կոչենք։ Մեր երկիրը նմանվել է մի թշվառականի, որը փորձում է արհեստական պսպղուն շորեր հագնել ու մարդամեջ դուրս գալ (ինչպես Երևանը), մինչդեռ հագուստի տակից երևում են ցնցոտիների ծվենները (մեր մարզերը):

Մարդիկ միլիարդներ են կուտակում երկրից դուրս, ինչու հայի գենը էսպես զարգացավ, երևի թե ոչ մի ժամանակ մեր մեծահարուտներն այսքան անկուշտ ու աչքածակ չեն եղել:Ոչ մի ժամանակ այսքան թքած չեն ունեցել երկրի վրա, ինչն է փոխվել, սա է պետք պարզել, այն էլ այնպիսի ժամանակներում, երբ աշխարհը գնում է պարզության քչով բավարարվելու մարդասիրության, հումանիզմի ու ժուժկալության ուղղությամբ, երբ օրեցօր սաստկացող ահաբեկչությունը գալիս է ապացուցելու, որ նյութականը արժեք չէ, կարող է փոշիանալ մի վայրկյանում, որ մարդն ինքը չգիտի իր վաղը, ուստի ագահության ու անհոգության փոխարեն մտածենք, թե ինչ ենք թողնում մեզանից հետո, ինչ պիտի անեինք, որ կարող էինք ու չարեցինք:

Ռուզան Ավոյան