«Չգիտեմ ով ինչ հետևություն է արել 2017-ի ընտրական մարաթոնից, բայց ինձ մոտ մի անորոշ ու տհաճ զգացում է մնացել, որ Հայաստանում աստիճանաբար ձևավորվում է պիժոնության և անամոթության կայուն մթնոլորտ: Երբ բարձրաստիճան չինովնիկներն ու ժողովրդի «ընտրյալներն» ուղիղ նայելով մեր աչքերի մեջ՝ անամոթաբար ստում են ու տղայական մրցակցության մեջ մտնում միմյանց հետ’ ձայներ բերելու, հանրությանն ավելի ճզմելու, իրենց ուժն ավելորդ անգամ ցուցադրելու հարցում: Ես ոչ մի կերպ չեմ հասկանում հանրապետականների անպատմելի ջանքերն ու համընդհանուր մոբիլիզացիա հայտարարելու եռանդն ընտրությունների փուլում: Միթե այդքան մեծ մտավախություն ունեն, որ չեն անցնելու: Եվ արդյոք արժե դիմել այդքան ապօրինությունների և անամոթությունների մի 10-15 տոկոս ավելի շատ ձայն հավաքելու համար: Ասենք, Մալաթիայից հայտնի օլիգարխը եթե 42 հազար ձայն չունենար «գրպանում», այլ 32 հազար կամ Արարատի օլիգարխը 45 հազարի փոխարեն’ 35 հազար, դրանից ի՞նչ կփոխվեր իրենց, իրենց կուսակցության, մեր երկրի կյանքում: Ասենք, եթե Երևանի ավագանու ընտրություններին «ցուցակներ» չկազմեին, թաղային հեղինակություններին չմոբիլիզացնեին ու արդյունքում ոչ թե 70, այլ 60 տոկոս տանեին, մի հինգ մանդատ պակաս ունենալով, դրանից ո՞վ կտուժեր»,-գրում է թերթը։

«Հրապարակ»
Նյութն ամբողջությամբ կարդացեք թերթի այսօրվա համարում։