Երկու օր առաջ  ավարտված Երևանի ավագանու ընտրությունները վերջ դրեցին տարեսկզբից հանրությանն իր շրջապտույտի մեջ ներքաշած «ընտրական գործընթաց» կոչվող թնջուկին: Այս անգամ ավելի քիչ էր աժիոտաժը, չհաշված մի քանի տհաճ միջադեպեր, որոնց մասին արդեն խոսում է ողջ հասրակությունը:

Այս անգամ, ապրիլի 2-ի ԱԺ ընտրություններից հետո, այլևս ցուցակ կազմողներ պետք չէին, նրանց փոխարեն (որոնցից շատերին քցեց ՀՀԿ-ն գրոշների դիմաց աշխատացնելով) օգտագործվեց վարչական ռեսուրսը, կոնկրետ հանձնարարություններ համատիրություններին և այլն: Այս անգամ ավելի կազմակերպված բաժանեցին ընտրակաշառքը: Նույնիսկ մարզերում ապրող մարդիկ, որոնք Երևանի գրանցում ունեն, եկել էին ընտրելու. 10 հազար դրամը քիչ գումար չէ:

Բանն այն է, որ Մարտ ամսից քննարկվող գումար բաժանելու գործընթացն այնքան չարչրկվեց, որ մի տեսակ օրինականացավ մեր գիտակցության մեջ: Մեկ -մեկ մտածում ես՝ տարօրինակ է, որ ինձ չեն էլ առաջարկել, նույնիսկ վիրավորվում ես, ինչո՞ւ բոլորին առաջարկում  են, մեզ չէ:

Նախորդ ընտրությունների փորձը հաշվի առնելով,նախորդ «վարկածում» առաջարկել էի մի հետաքրքիր տարբերակ՝ սահմանել որոշակի նվիրատվության չափ և այդ օրը բաժանել բնակչությանը, միևնույնն է՝ դա այդպես էլ ընկալվում է՝ «պետական փող», որից մարդիկ միշտ էլ դժվարացել են հրաժարվել: Ընտրությունն, ինչպես տեսնում ենք, դադարել է քաղաքացու ազատ կամքի արտահայտություն լինելուց, այն նույնիսկ արդեն գործարք էլ չէ, այլ կոնկրետ ակնկալիք: Ինչ- որ բան փոխել է պետք, նոր բան է պետք մտածել, բայց դա հաստատ մատնահետք վերցնող մեքենայի մակարդակով չպետք է լինի:

Ռուզան Ավոյան