Բանակը, նրա հոգսերն ու խնդիրները դարձել են մեր առօրյա կյանքի անբաժանելի մասը: Լավ օրից չէ, իհարկե: Ասում ենք՝ պատերազմող երկիր ենք, սակայն քաղաքացուն այս աստիճանի ներքաշել պետության հոգսերի մեջ ինչ -որ տեղ արդարացի չէ, մարդկանց անձնական կյանքը միահյուսվել է հանրային խնդիրներին, դարձել մի անհասկանալի սինթեզ, վկան՝ սոցցանցերում արտացոլված պատկերը:

Կանոնավոր ապրող երկրների մեծ մասում բանակ պահում են նաև քաղաքացու վճարած հարկերի հաշվին, ինքը դա ընդունում է ի գիտություն, և այդքանը: Մեզ մոտ բանակի խնդիրները դարձել են հանրային սեփականություն և կարծես՝ ամեն մեկի պարտքն է դարձել խնդիրը համարել իրենը:

Քաղաքացին, անկախ իր կամքից, ներքաշվել է բանակ պահելու գործում, չարչրկված 1000 դրամների վճարումները ստանալով որպես պարտադրանք: Հանրությունը կարծես համակերպվեց ու վճարումների շուրջ աղմուկը դադարեց, սակայն մի փոքրիկ դիտարկում. 1000 դրամ փոխանցող քաղաքացին բանկում վճարում է 200 դրամ փոխանցման գումար: Արդարացի՞ է սա:

Ստացվում է, որ մենք վճարելով 1000- ական դրամները՝ հսկայական օգուտ ենք տալիս նաև բանկային համակարգին: Առաջին հայացքից մանրուք է, սակայն երևույթը տգեղ է: Հարցը կարելի էր կարգավորել 1000 դրամները մուտքագրել առանց փոխանցման գումարներ գանձելու , ինչպես, ասենք ,կոմունալ վարձավճարների դեպքում է: Ի վերջո, դա էլ կարող էր լինել բանկերի ներդրած լուման բանակին օգնելու գործում:

Ընդունվեց, որ 1000 դրամը քաղաքացու տուրքն է բանակին, սակայն այս պարագայում նրանից լրացուցիչ 200 դրամ գանձելն ուղղակի տգեղ է:

Ռուզան  Ավոյան