Ապրիլի 24-ի հետ կապված պաշտոնական քարոզչության մեջ գրեթե ոչինչ չի փոխվել, իսկ հասարակության մեջ կարծես պակասել են մորթված ազգի խղճահարություն պահանջող հնչերանգները: Ավելին՝ սոցցանցերը բավականին մեծ հնարավորություն են տալիս որսալ ընդհանուր տրամադրվածությունը, որը բավականին հակասական է: Սակայն սրա մասին չէ, որ կուզենայի խոսել։

Ամեն տարի  հսկայական քաղաքական, կազմակերպչական և նյութական ներուժ է հատկացվում հայ ժողովրդի հուզական ֆոնը մեկ օրով բարձրացնելու, ասելու, որ մենք կանք որպես պահանջատեր՝ տեր ենք Հայ Դատին, հիշում ենք և պահանջում:

Մենք այսօր ունենք Արցախի անվտանգության ու ճանաչման խնդիրը, որը շատ ավելի արդիական է, և մեր՝ Սփյուռք — Հայաստան միասնական ներուժը հարկավոր է ուղղել հենց այս նպատակին, որի հետ կապված, սակայն, կառուցողական որևէ առաջարկ չի հնչում:

Իսկ Եղեռնի տարելիցն, ըստ իս, կարելի է նշել ամեն տարի ապրիլի 24 -ին՝ ամուսնացնելով մի 100 զույգ, կամ քրիստոնյա կնքելով 100 երեխա, կարելի է որևէ կերպ նշել այդ օրը ծնված հայ մանուկների տարեդարձը կամ ողջունել ծնունդը: Ցույց տալու աշխարհին, որ ճիշտ է, մենք ապրիլի 24 -ին սգում ենք և պահանջում, բայց հաջորդ օրն իսկ պատրաստ ենք ծնունդ տոնել, ապրել ու արարել նորովի:

Սա որպես հարատևության սիմվոլ վերջ կտա մեր լացին ու ողբին, և զուգահեռ՝ «Մենք կանք ու կլինենք» կարգախոսը կոգևորի նոր սերնդին, ուժ կտա մեզ ապրելու և փոփոխություն կմտցնի տարիներ շարունակ կրկնվող միօրինակ արարողությունների մեջ:

Ռուզան Ավոյան