Հասկանալու համար, թե ինչ խառնարան է ստեղծվել գրանցված պատգամավորության թեկնածուների մասով, կարելի է ուղղակի մի փոքր ավելի ուշադիր զննել նրանց։ Հին դպրոցի թեկնածուներ, որոնք այս անգամ մաղվելու վտանգի առաջ են կանգնած, ու ամեն մանրուքից հունից դուրս են գալիս, ուղղակի «կռիշայի» կարիք ունեցող փողատերեր, որոնք գումարներ են ծախսում՝ հույս ունենալով, որ եթե ԱԺ չանցնեն էլ, գոնե կգնահատվի իրենց աշխատանքՆ ու ընտրությունների ավարտից հետո մի պաշտոն ձեռք կգցեն, ամբիցիոզ ջահելներ, որոնք դեռ չհասած բաղձալի մանդատին, իրենց արդեն խորհրդարանում են պատկերացնում, և հասարակության մի շերտ, որ իրոք փորձում է լուսավոր պատկերացնել մեր ապագան ու մտածում է, թե կարող է օգտակար լինել այդ գործում: Վերջիններս իհարկե շատ քիչ տոկոս են կազմում:

Անկախ ընտրությունների արդյունքներից, բոլորիս համար պարզ է, որ այսօր գոյություն ունեցող համակարգն ամբողջությամբ չի վերարտադրվի: Հասարակությունը չգիտի ու լավ չի պատկերացնում, թե ինչպիսին է լինելու երկիրն առանց նախագահի, ու և որ ավելի վատ է՝ չի էլ հասկանում, թե մեր ինչին է պետք այս փոփոխությունը: Նրանց այդ մասին ոչ ոք չի բացատրում, ու իշխանությանը թվում է, թե դրա կարիքը չկա էլ, մինչդեռ քաղաքացին պետք է հասկանա, թե իր ընտրությամբ ինչ հասարակարգ է ձևավորում, ոչ թե սպասի, թե  որ թեկնածուն ավելի շատ գումար կխոստանա, ու ընտրությունից առաջ մտածի, թե կարողա՞ գցեն ու գումար չտան:

Ինտերնետը, սոցցանցերը մեզ տալիս են ընդհանուր պատկերացումներ (շատ անգամ նույնիսկ խեղաթյուրում են իրական պատկերը), սակայն չեն լուսաբանում շատ կարևոր, սկզբունքային հարցեր՝ ինչ է նշանակում պետություն, քաղաքացի, ինչպես պետք է քաղաքացին իշխանություն ձևավորի, որն է այդ հարցում քաղաքացու պատասխանատվությունը: Ի դեպ, այս ամենը ոչ մի տեղ չեն սովորեցնում: Մենք մեր հերթական ընտրությամբ պատասխան ենք տալու, թե մեր երեխաների սերունդն  ինչ կանոններով է ապրելու և ինչպիսի երկրում:

Ռուզան Ավոյան