Նոր վարչապետն ու նրա կադրերը շարունակում են զվարճացնել հասարակությանը։ Խոսքը մի քանի նախա­րարություններ լուծարելու, տարանջատելու, կցել-կցմցելու կամ անվանափոխելու մասին չէ. Կարեն Կարապետյանն, ի վերջո, դեռ նոր է հայտնվել վարչապետի աթոռին, դեռ դրայվի մեջ է, և ինչպես ցանկացած երեխա, որի ձեռքին «կուբիկ-ռուբիկ» է հայտնվել, նախ մի լավ կքանդի, կխառնի ամեն ինչ, մի լավ կհրճվի ու միայն ձանձրանալուց հետո կսկսի մտածել, թե ինչպես ճիշտ հավաքի գույները։ Խոսքն այն մասին է, որ նրա նշանակած նոր նախարարներն ար­դեն իսկ տարօրինակ բաներ են ասում ու անում։

Ֆինանսների նա­խարար Վարդան Արամյանն, օրինակ, հայտարարում է. թե «անիրատեսական մուտքերով բյուջե կառուցելը նշանա­կում է թաքնված ռումբ դնել երկրի տակ»։ Շատ ճիշտ է ասում, բայց ի՞նչ է նշանա­կում «անիրատեսական մուտքերով բյուջե»։ Օրի­նակ՝ տարեկան 2,5 միլիարդ դոլարը (մոտավորապես այդքան են բյուջեի մուտքերը) անիրատեսական է, որովհետև շատ քի՞չ է, որովհետև կարելի է կրկնակի՞ն հավաքել, թե՞ հակառակը՝ իրատեսական չէ, որովհե­տև այդքան չեն կարողանա­լու հավաքել։ Նորանշանակ նախարարն ակնհայտորեն երկրորդ տարբերակը նկա­տի ունի, այսինքն՝ գտնում է, որ տնտեսության ներկա վի­ճակի պայմաններում այդ­քան փող հավաքելն իրատե­սական չէ։ Եվ նա, իհարկե, իրավացի է։ Իսկ հիշո՞ւմ եք, թե ընդամենը մի քանի ամիս առաջ ինչ ելույթ ունեցավ Սերժ Սարգսյանը։ Նա ճիշտ հակառակն էր պնդում՝ այս ամիս աննախադեպ ծավալի հարկեր ենք հավաքել, և «դեռ էլի տեղ կա»։ Այսինքն՝ Սերժ Սարգսյանն ասում է «ավելի շա՛տ հավաքեք», նոր վարչապետի կադրերն ասում են՝ «սկի հիմիկվա թիվը պահպանելն իրատեսա­կան չէ, դա ռումբ է՝ դրված պետության տակ, հիմա մենք ո՞նց այդ ռումբը մեծաց­նենք»։

Բայց սրանք՝ դեռ ոչինչ, սրանք ընդամենը խոսքեր են։ Իսկ ահա գազի և էլեկտրաէներգիայի սակագների հարցում կարծես թե կոնկ­րետ գործողություններ են սպասվում։ Հիշո՞ւմ եք, թե վարչապետ նշանակվելուն պես Կարեն Կարապետյանն ինչպես հայտարարեց, թե գազի և էլեկտրաէներգիայի սակագները պիտի վերանայվեն, և մարդիկ ինչպես ոգևորվեցին դրանից։ Մտա­ծում էին՝ դե մարդը այդ ոլոր­տում է աշխատել, գիտի, որ սակագները խիստ ուռճաց­ված են, և որոշել է մի քիչ նվազեցնել այդ համակարգի ձեռնարկությունների գեր­շահույթները։ Ինչպես հին ռուսական ասացվածքն է ասում՝ ։ Անցավ ընդամենը մի քանի օր, և պարզվեց, որ կարող են նվազեցվել միայն սոցիալապես անապահով խավին և որոշ ձեռնարկություններին մատուցվող ծառայությունների սակագները, այն էլ՝ ոչ թե «Գազպրոմ-Արմենիայի», բաշխիչ ցանցերի և այլ ընկերությունների հաշվին, այլ «սոցիալապես ոչ անապահով խավերի», պարզ ասած՝ մյուս սպառողների։ Մի խոսքով՝ «միջին խավի» հաշվին (իսկ Հայաստանում «միջին խավ» է համարվում, ասենք, ամսա­կան 120 հազար դրամով գոյատևող ընտանիքը) պիտի նվազեցվեն ոչ միայն սոցիա­լապես անապահովների, այլև «արտահանող» և «վե­րամշակող» ձեռնարկու­թյունների գազի և էլեկտ­րաէներգիայի սակագները։ Իսկ ովքե՞ր են, ասենք, խոշոր ջերմոցային տնտեսություն­ների կամ պահածոների գործարանների սեփակա­նատերերը։ Ճիշտ է, օլի­գարխները։ Ահա և «մենեջերները» որոշել են «միջին խավի» հաշվին զարգացնել նրանց բիզնեսները։ Եվ այնքան նուրբ հումորի զգացում են ունեցել, որ դա անվանել են «սակագնային քաղաքականության վերանայում սո­ցիալական ուղղվածու­թյամբ»։ Կարելի է ասել՝ սաստի՛կ սոցիալական։

«ՉԻ»

Ամբողջական տեքստը՝ թերթի այսօրվա համարում։