Հասարակությանն ակտիվորեն քննարկում է՝ արժե՞ դրական ակնկալիքներ ունենալ վարչապետից, թե ոչ։ Բացահայտորեն գերակշռում են նրանք, ովքեր վստահ են՝ չարժե, բայց ամեն դեպքում՝ լավատեսներ նույնպես կան։ Բայց «քննարկումները մի տեսակ իռացիոնալ հարթությունում են ու մոտավորապես հիշեցնում են այն պատկերը, երբ մի քանի հոգի փորձում են ձմերուկի արտաքին տեսքից կամ «կտտոցի» արձագանքից կռահել՝ հասա՞ծ է, թե ոչ։

Մինչդեռ քննարկումներն այլ հարցից պետք էր սկսել. գոնե տեսականորեն հնարավո՞ր է Սերժ Սարգսյանը լավ վարչապետ նշանակի։ Չէ՞ որ հասարակության գերակշիռ մեծամասնությունը «լավ վարչապետ» ասելով շատ կոնկրետ բան է հասկանում՝ նոր վարչապետը պիտի պայքարի կոռուպցիայի դեմ, տնտեսությունը դուրս բերի ստվերից, մենաշնորհները վերացնի, օլիգարխների «գյամերը քաշի», պաշտոնյաների ու նրանց հարազատների կողմից «փայ մտնելը» վերացնի, սոցիալական խնդիրներ լուծի և այլն։ Բայց Սերժ Սարգսյանը կարծես թե իր առջև այդպիսի խնդիր չի դրել, եթե նման խնդիր դներ՝ կստացվեր, որ նա ինչ-որ մեկին վարչապետ է նշանակել ու հանձնարարել, որ նա պայքարի իր ու իր մերձավորների դեմ։ Հետևաբար՝ Սերժ Սարգսյանը Կարեն Կարապետյանի առջև կարող էր միայն մի խնդիր դնել, այն է՝ «հին սաստավի» օլիգարխների հախից գալ (ցուցակն ինքը կտա), թարմ ուժերով ու նոր «դրայվով» քամել փոքր ու միջին բիզնեսը (որովհե­տև բյուջեում փող չկա) և այնպես անել, որ Հայսատա­նը դառնա մեկ օլիգարխի տնտեսություն (երեք անգամից փորձեք կռահել, թե ով պիտի լինի այդ եզակի օլիգարխը՝ Սերժ Սարգսյանի պատկերացմամբ)։

Այնպես որ՝ Կարեն Կարապետյանի անձնական ու մասնագիտական որակներն առանձնապես կապ չունեն։ Որովհետև եթե Սերժ Սարգսյանը նրա առջև վատ խնդիր է դրել, ինչքան բարձր լինեն Կարեն Կարապետյանի մասնագիտական որակները՝ այնքան վատ (այնքան ավելի հաջող կկատարի առաջադրանքը, որից պետությունն ու հասարակությունը միայն կտուժեն)։ Իսկ այլ տարբերակ պարզապես չկա, որովհետև Սերժ Սարգսյանը նրա առջև հաս­տատ «երկիրը խելքի բերելու» խնդիր չէր դնի (խելքի բերող լիներ՝ հաստատ կաներ նաև առանց դրսից բերված կադրերի)։

«ՉԻ»

Ամբողջական տեքստը՝ թերթի այսօրվա համարում։