Այսօր գրեթե բոլորն էլ ասում են այն՝ ինչ ես գրել եմ դեռ օրեր առաջ. երբ դեռ ռազմաբազան գրաված տղաները և իշխանությունները մտմտում էին իրենց անելիքը.պետք է գտնվեն  մարդիկ, որոնց միջնորդությամբ հարցը խաղաղ հանգուցալուծում կստանա: Մնացածը հեքիաթ է, որի վերջնայնքան էլ լավ  բան չի խոստանում։

Հիմա փակուղային վիճակ է ստեղծվել։ Տղաներն արդեն կատարել են քայլը, հետադարձ  ճանապարհ չկա, եթե նույնիսկ նրանք հոգու խորքում շատ լավ գիտակցեն, որ դիմացը պատ է, միևնույն է՝ հանձնվել չեն կարող։

Բոլոր առողջ ուժերը պետք է մի կողմ դնեն իրենց ամբիցիաները, համախմբվեն ու թույլ չտան բախումներ։ Այսօր գլխավոր կարգախոսը պետք է լինի՝ «Հայը հայի արյուն չպետք է թափի»։ Ինչքան էլ ասենք, որ Ժողովուրդը պետք է տեր կանգնի երկրին, ժողովուրդը կարող է և պետք է լինի համախմբված ու հաստատակամ, միևնույն է, քաջ գիտենք, որ այս պահին մեր ժողովուրդը հարցին տարերային մոտեցում ունի՝ չկան այն լիդերները, որոնց վստահում կամ հավատում է նա։

Ցավոք, մեր ժողովուրդը մտավորականներ չունի, պատգամավորներ չունի, հոգևորականներ չունի, երկրի այս խառնակ վիճակում իշխանությունը միայն ոստիկանի տեսքով է ներկայանում, ինչն ավելի է գրգռում ժողովրդին: Մարդիկ չեն ընդունում, որ գործող ու պատանդ պահող, ու իրենք էլ պատանդ դարձած անձինք ահաբեկիչներ են, տեռորիստներ, մի խոսքով՝ հանցագործեր: Իշխանությունները պետք է հասկանան, որ պարտավոր են՝ որքան հնարավոր է շուտ ընդառաջ քայլ կատարել, ինչ տեսքով ու փաթեթավորմամբ ուզում են այն մատուցեն, քանի որ հիմա հակառակվելու պահը չէ։

Եթե իշխանությունները փորձեն ուժ կիրառել, ապա կունենանք նոր զոհեր։ Դա ամեն գնով պետք է կանխել։ Ողջամիտ մարդկանց միակ խնդիրն այս պահին պետք է լինի արյունահեղությունը կանխելը։ Դժվար չէ կռահելը, որ այս ամենը պետք է որոշ ուժերի, ու այս սցենարը խաղարկվում է հենց այդ ուժերի ղեկավարությամբ, օրինակ՝ փողոցում մարդկանց, առանց որևէ պատճառի, զանգվածաբար բռնելն ու ոստիկանություն տանելը, որը նորմալ քաղաքացու կարծիքով,ոչ միայն ապօրինություն է, այլև հիմարություն, պարզ ցույց է տալիս, որ հանրությանը գրրռելու տակտիկա է կիրառվում: Նույնը էրեբունիում պահվողների մասով կարելի է ասել:

Նորից եմ կրկնում. խնդիրը կարող է դուրս գալ կանխորոշված սցենարից, իսկ լուծումը մեկն է՝ արագացնել խելամիտ քայլերով շտկելու իրավիճակը, հետ պահել երկու կողմերին խելահեղություններից, անիմաստ բռնություններից։

Իմ ընկալմամբ, միակ բանը, որի համար այս պահին պետք է խիստ պահանջ դնի ազգի գիտակից հատվածը, մեկն է՝ գնալ ցանկացած տրամաբանական լուծման, միայն թե արյուն չթափվի:

Ռուզան Ավոյան