Շուտով ընտրություններ են լինելու։  Հայաստանը դարձյալ մի կարճ ժամանակ լինելու է գրված ու չգրված օրենքներով խաղացողների թատերաբեմ:

Ինչ է սպասվում մեզ հերթական ընտրությունից առաջ և հետո։ Այս հարցն այսօր շատերին է հուզում , քանի որ գալիք ընտրությունից առաջ մենք պատերազմ ունեցանք, իսկ հետոն դեռևս անորոշ է: Որոշակի է միայն այն, որ ժողովրդի գիտակցությունն ու զգացումները խեցգետնի, կարապի ու շնաձկան հայտնի առակի նման տարամետ ուժերից յուրաքանչյուրն իր կողմն է քաշում. իրականում՝ սայլը տեղից չի շարժվում: Իշխանությունը ընտության գնալիս ամեն անգամվա պես սկսում է «մտածել » ժողովրդի մասին: Պոպուլիզմը դառնում է ամենակարևորը, մարզերի մասին հանկարծ սկսում են հիշել և կուսակցություններն ու նրանց արբանյակները գործի են անցնում՝ արշավելով երկրով մեկ։ Ոչինչ, որ ապահով Հայաստանում մարդիկ բարոյալքվում են յուրաքանչյուր քայլափոխի. ամեն երկրորդ շինության վրա փակցված է՝ վաճառվում է կամ վարձով է տրվում , որ մարդիկ չեն վստահում երկրում որևէ ներդրում կատարելու, որ խայտառակ անկում է ապրել մարդկանց կենսամակարդակը, ու դա ամենաշատը զգալի է սպասարկման որոլտում, երբ մեծածածախ առևտուրը կուլ տվեց մանրածախին, մոլերը խժռեցին մի կերպ գոյություն պահպանող փոքր բիզնեսը, որ Երևանի կենտրոնում խանութներ ու այլ սպասարկման օբյեկտներ վարձակալած անձինք համատարած հանձնում են տարածքներն ու տեղափոխվում  ծայրամասեր, որտեղ անհամեմատ ավելի էժան է: Այո, մարդիկ արդեն ոչինչ չեն սպասում ընտրություններից, նրանց այսօր հետաքրքրում է նախ՝ երկրի խաղաղությունը, հետո մի փոքր շանս՝ գաղթական չդառնալու համար, գնալով մարդիկ չեն հավատում, որ այլևս լավ է լինելու ու նրանց համար միևնույն է դառնում ընտրությունն իր արդյունքներով հանդերձ: էլի պղտոր ջրում ձուկ որսացողները կգտնեն ընտրություններում աշխատելու ձևը, էլի հերթական անգամ որոշ մարդկանց համար լավ կլինի, ու էլի՝ կանցնի հերթական շոուն ու լուծում չի լինի երկրի առաջ ծառացած մարտահրավերներներին:

Ռուզան Ավոյան