Երբ ակադեմիկոս Ռադիկ Մարտիրոսյանը հրապարակավ Հայաստանն անվանեց , բավականին մեծ աղմուկ բարձրացավ։ Ով չէր ալարում՝ մի քանի քաղցր խոսք էր ասում նրա հասցեին։ Իսկ երբ մի երկու շաբաթ անց նա վերընտրվեց ԳԱԱ նախագահի պաշտոնում՝ առանձնապես մեծ աղմուկ չբարձրացավ։ Ըստ երևույթին շատերն էին հոգու խորքում համոզված, որ նա, մեծ հաշվով, ճիշտ է ասել։ Ընդ որում՝ այդ բնորոշումը հաստատ Հայաստանի մակրոտնտեսական ցուցանիշներին չէր վերաբերում (թեև այդ առումով էլ Հայաստանը, մեղմ ասած, խղճուկ վիճակում է)։
Բանն այն է, որ եթե, ասենք, վատ հագնված ինչ-որ մեկը մտնի որևէ արհեստանոց ու փականագործի աշխատանք փնտրի, որևէ մեկի մտքով չի անցնի նրան «քոսոտ» անվանել, իսկ եթե այդ նույն մարդը նույն հագուկապով մտնի, ասենք, «Չեյզ Մանհեթթեն» բանկ և փոխտնօրենի աշխատանք պահանջի, նրան հաստատ «քոսոտ» կանվանեն։ Այսինքն՝ խնդիրը տվյալ սուբյեկտի իրական հնարավորությունների և հավակնությունների միջև առկա վիթխարի տարբերությունն է։ Հիմա տեսնենք, թե ինչպիսին են Հայաստանի հավակնությունները ասենք, վերջին 17-18 տարիների ընթացքում։ Այսինքն՝ ինչպե՞ս են Հայաստանի իշխանությունները ներկայացնում մեր առջև դրված խնդիրները, և ինչպե՞ս են պատկերացնում դրանց լուծումները։
Ընդհանուր գծերով պատկերը հետևյալն է. Հայաստանը չորս հարևաններից երեքի հետ ունի ոչ թե սահման, այլ ճակատ, Հայաստանը պիտի Ադրբեջանին ստիպի ճանաչել ԼՂՀ անկախությունը (իսկ եթե շատ համառեն՝ «Ռուսաստանի հետ ընդհանուր ցամաքային սահման ձեռք բերի»), Թուրքիային ստիպի ճանաչել Ցեղասպանությունը (դրանից բխող բոլոր հետևանքներով), իսկ տնտեսության ոլորտում՝ «ևս հարյուր տարի զարգանա շրջափակման պայմաններում», զարգացնի բարձր տեխնոլոգիաները, դառնա տարածաշրջանային ֆինանսական կենտրոն և այլն։ Իսկ գործնականում պարզվում է, որ «չորս հարևաններից երեքի հետ ճակատ ունեցող» երկիրը, կոպիտ ասած, անգամ «սնարյադի փող» չունի, որովհետև գերագույն-գլխավոր հրամանատարի ու ազգուտակի անձնական ունեցվածքը մոտ տասը անգամ գերազանցում է բանակի տարեկան բյուջեն։ Իսկ «տնտեսական զարգացման հայեցակարգն» էլ պոմիդոր աճեցնելն ու ռուսներին ծախելն է (եթե բախտներս բերի, ու թուրքական ապրանքների նկատմամբ պատժամիջոցներ կիրառվեն, հակառակ դեպքում ոչինչ չի ստացվի)։
Ու նաև վարկեր վերցնելով «յոլա գնալը» (թե հետո այդ վարկերի տակից ոնց ենք դուրս գալու՝ «հայեցակարգը» չի պարզաբանում)։ Մի խոսքով՝ Հայաստանի իրական հնարավորությունների և պաշտոնապես հռչակված «մարտահրավերների» միջև վիթխարի անդունդ կա։ Ընդ որում՝ արդեն համարյա քսան տարի է հասարակաթյանը քարոզվում է, որ այդ խնդիրների լուծումը լավ էլ իրատեսական է (պարզապես «բախտներս չի բերում», «հանգամանքները լավ չդասավորվեցին», «հայերին չեն սիրում», ծայրահեղ դեպքում՝ «իշխանության առանձին օղակներ թերացան» և այլն)։
«ՉԻ»
Ամբողջական տեքստը՝ թերթի այսօրվա համարում:
- 11:11Իշխանությունը մանթրաժի մեջ է․ «Հրապարակ»
- 11:10Ինչ են առաջարկում քաղաքական ուժերը Բագրատ Սրբազանին․ «Հրապարակ»
- 14:10Փաշինյանը պատրաստվում է նոր զիջումների` հօգուտ Ադրբեջանի․ «Հրապարակ»
- 11:10Փաշինյանը ամոթանք է տվել, թե՝ չեք ուզում ձեր մի կտոր հողը զիջել հանուն Հայաստանի անկախության
- 11:06Ի՞նչ կապ ունեին Արայիկ Հարությունյանի հարցազրույցի անոնսն ու հետագա «զարգացումները». «Փաստ»
- 12:28Փաշինյանի «լռությունը» վախեցնում է «ուսապարկերին»․ «Հրապարակ»
- 11:00ԱՄՆ դեսպանը` ՀՀ-ի վրա հնարավոր հարձակմանը ԱՄՆ-ի արձագանքի մասին. «Ժողովուրդ»
- 11:30Կխստացվի 25-օրյա վարժական հավաքներից խուսափածների պատիժը.ի՞նչ են քննարկել Պապիկյանն ու պատգամավորները. «Ժողովուրդ»
- 11:10Փաշինյանը բացել է գործարան, որի բացումն արել էր նախկին վարչապետը. ստերի շարքից․ Փաշինյանը բացել է գործարան, որի բացումն արել էր նախկին վարչապետը. ստերի շարքից․ մաս 178
- 11:10«Գլխավոր վտանգը Հայաստանի ներկայիս իշխանությունն է».«Փաստ»