Հետո Հիսուսն իր մոտ կանչեց ժողովրդին և ասաց.
— Լսեցե՛ք և հասկացե՛ք. ոչ թե բերանից ներս մտածն է պղծում մարդուն, այլ ինչ որ դուրս է ելնում բերանից, ա՛յն է պղծում մարդուն։
Այն ժամանակ աշակերտները մոտեցան նրան և ասացին.
— Գիտե՞ս, որ փարիսեցիները, երբ լսեցին քո ասածը, գայթակղվեցին։
Հիսուսը նրանց պատասխանեց.
— Ամեն տունկ, որ իմ երկնավոր Հայրը չի տնկել, արմատախիլ պիտի լինի։ Թողե՛ք նրանց. կույրեր են, կույրերի առաջնորդ։ Երբ կույրը մեկ ուրիշ կույրի է առաջնորդում, երկուսն էլ փոսն են ընկնում։
Պետրոսը խոսք առավ և ասաց Հիսուսին.
— Բացատրի՛ր մեզ այդ առակը։
Հիսուսն ասաց.
— Դեռևս դո՞ւք էլ եք անմիտ։ Չե՞ք իմանում, թե ամեն ինչ, որ մտնում է մարդու բերանը, նրա ստամոքսն է գնում և ապա դուրս է ելնում։ Մինչդեռ ինչ որ ելնում է մարդու բերանից, նրա սրտի՛ց է գալիս, և ա՛յդ է, որ պղծում է մարդուն. որովհետև մարդու սրտից է, որ ելնում են չար մտածումները՝ սպանություն, շնություն, պոռնկություն, գողություն, սուտ վկայություն, հայհոյություն։ Սրանք են, որ պղծում են մարդուն և ոչ թե անլվա ձեռքերով ճաշ ուտելը։
(Մատթեոսի ավետարան 15:1-20)

Ռուբեն աբեղա Զարգարյան