Ռուսաստանյան «Независимая газета» պարբերականն անդրադարձել է Սանկտ-Պետերբուրգում օրեր առաջ կայացած Պուտին-Սարգսյան-Ալիև եռակողմ հանդիպմանը և դրա արդյունքներին:

«ՌԴ-ի, Հայաստանի և Ադրբեջանի նախագահները հանդիպման արդյունքում որոշեցին ավելացնել ԵԱՀԿ դիտորդների քանակը ղարաբաղա-ադրբեջանական սահմանի շփման գծում: Դա, թերևս, միակ հստակ պայմանավորվածությունն էր: Ղարաբաղյան հակամարտության կարգավորման վերաբերյալ մյուս բոլոր հարցերով ինչպես ամեն անգամ հայտարարվեց՝ «Կողմերը հակամարտության խաղաղ կարգավորման ուղիներ գտնելու ցանկություն են հայտնել»: Եթե նույնիսկ կա ինչ-որ այլ պայմանավորվածություն, ապա այդ մասին բացահայտ չի հաղորդվում: Վլադիմիր Պուտինի նախաձեռնությամբ կայացած հանդիպմանը կողմերը մոտեցել են իրենց ակնկալիքներով: Բաքուն պահանջում է Ղարաբաղից հայկական զինուժի դուրսբերումը՝ հույս ունենալով, որ Մոսկվան ճնշում կգործադրի իր ռազմավարական դաշնակցի վրա: Երևանն էլ պահանջում է երաշխինքեր, որ ռազմական գործողությունները չեն վերսկսվի: Անվտանգության գոտուց շրջանների հանձնումը Հայաստանը պատրաստ է դիտարկել ԼՂՀ-ի ինքնիշխանության ճանաչման համատեքստում: Միայն այսքանը: Մյուս հարցերում փակուղի է:

Կարելի՞ է արդյոք համարել, որ դիտորդների ավելացման մասին պայմանավորվածությունը ձեռքբերում է: Դժվար թե: Դիտորդները չեն կարող խոչընդոտել անգամ լոկալ կրակոցները, պատերազմական գործողությունների մասին խոսք անգամ լինել չի կարող: Շփման ամբողջ գծով դիտորդների շուրջօրյա վերահկողություն սահմանել չի ստացվի, հայ-ադրբեջանական ամբողջ սահմանին՝ առավել ևս:

Արժե՞ր արդյոք Սանկտ Պետերբուրգի հանդիպմումից մեծ սպասելիքներ ունենալ, իհարկե ոչ: Կողմերի դիրքորոշումները խիստ տարբեր են, որքան էլ Մինսկի խումբը բազմանշանակ հայտարարություններ անի: Որքա՞ն է շարունակվում իսրայելա-պաղեստինյան հակամարտությունը, կամ Կիպրոսինը. չեն կրակում, ուրեմն արդեն լավ է: Ադրբեջանական կողմն ընդգծում է, որ չի կարող հակամարտության լուծմանն այքան երկար սպասել և չի սպասի: Նախ, համբերության սպառումը ապրիլին ոչ մի լավ արդյունքի չբերեց ինչպես Բաքվին, այնպես էլ հակառակորդ կողմին: Բացի այդ, հայկական դիրքերի վրա ևս մեկ նման հարձակումը բլիցկրիգի անհնարության պարագայում ոչ միայն համաշխարհային քաղաքական կենտրոնների սուր քնննադատության առիթ կդառնա, այլևս կարող է հրահրել ԼՂՀ-ի ինքնավարության ճանաչումը:

Ապրիլյան 4-օրյա պատերազմը մերկացրեց Հայաստանի խնդիրները: ԼՂՀ-ի ազատության գաղափարը հայերի համար առաջնային է եղել: Մարդիկ պատրաստ էին հանուն Ղարաբաղի ցանկացած զրկանքներ կրել, իսկ իշխանությունը դրանից օգտվում էր՝ զերծ չմնալով իր համար ամենածանր պահերին խաղալ այդ հարցի վրա:

Սակայն ապրիլին պարզվեց, որ ամեն ինչ այնքան էլ բարեհաջող չէ և երկար ծանր կյանքի զրկանքներն արդադացված չեն: Եթե չլիներ ԼՂՀ-ի պաշտպանության բանակի՝ պատերազմի առաջին ժամերին ցուցաբերած հերոսությունը, հայտնի չէ, թե ինչ կլիներ այսօր հակամարտության շուրջ բանակցությունների ժամանակ:

Շատերը Հայաստանում այս իրավիճակը կանխազգացել էին ավելի վաղ և հեռացել հայրենիքից: Այնքան էլ հասկանալի չէ, թե ինչպես են իշխանությունները ծրագրում փոխել սպասվող ընթացքը՝ այն էլ Եվրասիական տնտեսական համագործակցության ընդհանուր շուկայի ձևավորման ֆոնին: Հողերը պետք են, քանի դեռ դրանցում մարդիկ են ապրում: Առանց մարդկանց հողերի իմաստը կորում է, և դրանք նոր տերեր են ձեռքբերում: Կամ վերադառնում է նախորդը: Հայաստանի իշխանությունները, ի տարբերություն Ադրբեջանի, ցայտնոտում են: Նրանք ժամանակ ունեին դեռևս Բիշքեքի պայմանագրի ժամանակներից, որով 1994-ին դադարեց Արցախյան պատերազմը, բայց այդ ժամանակի մեծ մասը նրանք վատնեցին իզուր և միշտ չէ, որ օբյեկտիվ պատճառներով, օրինակ՝ ադրբեջանա-թուրքական բլոկադայի կամ գլոբալ ճգնաժամի տեսքով»,- ասվել է հոդվածում:

Նյութի աղբյուրը ` Newsbook.am