Սերժ Սարգսյանի վերջին «ընդարձակ ելույթը», պարզվում է, շատերին է բարկացրել։ Ընդ որում՝ մարդկանց բարկացրել է ոչ թե այն, որ այդ ելույթը որևէ կապ չուներ իրականության հետ, որ բոլորն էլ հասկանամ էին՝ դա ընդամենը հերթական թամաշան է և այլն, այլ որովհետև ակնհայտ դարձավ, որ Սերժ Սարգսյանը լավ էլ հասկանում է, թե ինչպիսին պիտի լինի նորմալ երկիրը։

Ի վերջո՝ մի բան է, երբ մարդը չգի­տի, թե ինչ պիտի անել, դրա համար էլ սխալ բաներ է անում կամ ընդհանրապես ոչինչ չի անում, և բոլորովին այլ բան, երբ մարդը գիտի, թե ինչ պիտի անել, բայց չի անում։ Դրա համար էլ, ի դեպ, ցանկացած հանցա­գործություն քննելիս նախ պարզում են՝ ամբաստանյա­լը գիտակցե՞լ է, որ հանցանք է գործում, թե՞ չի գիտակցել։ Ու թեև օրենքի չիմացությու­նը պատասխանատվությու­նից չի ազատում, բայց ամեն դեպքում՝ եթե գիտակցված է արել, դա համարվում է ծան­րացուցիչ հանգամանք, իսկ եթե չիմանալով է արել՝ պա­տիժն ավելի մեղմ է լինում։ Դրա համար էլ Սերժ Սարգսյանի ելույթը մարդ­կանց մեջ միայն զայրույթ է առաջացրել. «բա որ էդքանը հասկանում ես, ինչո՞ւ ես հա­կառակն անում»։ Այլ կերպ ասած՝ սա այն դեպքն է, երբ Սերժ Սարգսյանի ելույթում հնչած ձևակերպումների ճշ­մարտացիությունն ընկալ­վում է որպես ծանրացուցիչ հանգամանք։

Բայց նաև՝ այնպես չէ, որ ելույթում միայն վերացա­կան մտքեր են հնչել։ Սերժ Սարգսյանը նաև կոնկրետ բաներ է ասել։ Ընդ որում՝ հատկապես արտաքին քա­ղաքականությանն առնչվող հատվածը երևի ավելի շատ հոգեբաններին կհետաքրքրի։ Տեսեք՝ հասուն մարդ է, արդեն 18 տարի է՝ պետա­կան բարձրագույն պաշտոն­ներ է ստանձնում ու մասնակցում որոշումների կայացմանը, 8 տարի է՝ որոշ­ումները կայացնում է մի­անձնյա, բայց ահա ելույթ է ունենում ու ենթա­գիտակցորեն կռիվ է տալիս Լևոն Տեր-Պետրոսյանի դեմ։ «Այն մտայնությու­նը, որ քանի դեռ Ղարաբաղի հարցը լուծված չէ, և Թուր­քիայի կողմից իրա­կանացվող շրջա­փակումը վերաց­ված չէ, մենք լավ չենք ապրելու, անընդունելի է», հաղթականորեն ասում է նա։ Ամոթ չլինի հարցնելը՝ բա եթե այդպես է, ին­չո՞ւ լավ չենք ապ­րում։ Կամ եթե «այդ մտայնությունն անընդունե­լի է», ու Հայաստանը դեռ հարյուր տարի էլ կարող է զարգանալ շրջափակման պայմաններում, էլ ինչ կա­րիք կար խայտառակ ինք­նանվաստացման գնով Թուրքիայի հետ սիրախաղ սկսել, հնարավոր ամեն ինչ զիջելու պատրաստակամություն հայտնել ու վերջում էլ հայտարարել, թե «Գյում­րուց ու Արմավիրից արևմուտք մենք որևէ իսկական գործընկեր չունենք», այն­տեղ «անհատակ ա անան­ցանելի ճահիճ է»։

Բա էլ ինչո՞ւ ոտներս թրջեցինք այդ ճահիճում, հանգիստ կշարունակեինք «լավ ապրել»։ Կամ ի՞նչ է նշանակում՝ «այս պայմաններին մենք արդեն ընտելացել ենք և հարմարվել»։ Բա եթե «ընտելացել ենք և հարմարվել», ինչո՞ւ է տարեկան 45-50 հազար մարդ արտագաղթում (միայն պաշտոնական տվյալներով)։

Չորրորդ իշխանություն