«Երեկ բավականին ուշագրավ ու մտորելու տեղիք տվող մի տե­ղեկություն ընկավ աչքովս։ Բանից պարզվում է՝ ՀՀ-ում ԵՄ պատ­վիրակության ղեկավար, դեսպան Անտոնի Պյոտր Սվիտալսկին երեկ հայտարարել է. «Մի երկրում, որի ԱԺ-ում այդքան բարգա­վաճում են բիզնեսները, իսկ կառավարությունում կա այդքան հարուստ մարդ, շահերի բախումն ավելի կարևոր է դաոնում», (մեջբերումը՝ «Ա1+»-ի)։ Իր հերթին ՀՀ-ում Գերմանիայի Դաշնային Հանրապետության արտակարգ և լիազոր դեսպան Մաթիաս Քիսլերը նկատել է՝ կոռուպցիան ազդում է նաև ներդրումնե­րի վրա. «Թափանցիկությունը պետք է ավելացվի հատկապես ԱԺ անդամների, կառավարության և պետական այլ պաշտոնյա­ների բիզնես գործունեության մեջ։ Նրանց գույքի հայտարարագրումը լավ քայլ է պաշտոնյաների կողմից»։

Տարիներ առաջ, երբ եվրոպացի պաշ­տոնյաները քննադատական խոսք էին ասում ՀՀ իշխանու­թյունների հասցեին՝ մի տեսակ այդ ամենը հնչեղություն և մեծ կարևորություն էր ստանում։ Սկսում էինք մտածել-վերլուծել, թե եվրոպացի­ների ծանրակշիռ խոսքը մի քիչ սթափեցնող Էֆեկտ կունե­նա ՀՀ իշխանությունների հա­մար, գոնե սրանք «կհավաք­վեն» հայտարարությանը հետևող հնարավոր սանկցիա­ներից խուսափելու համար։ Եվրոպացի պաշտոնյաների նմանատիպ հայտարարու­թյունները տարիներ առաջ բե­կում էին մտցնում լրատվական-քաղաքական իրադար­ձությունների օրակարգում։ Դրանք անմիջապես դառնում էին հիմնական քննարկված ու մեկնաբանված նյութը՝ և՛ ընդ­դիմության, և՛ իշխանության կողմից։

Այսօր արդեն ՀՀԿ տատիկի որևէ «խոսք» ավելի մեծ հանրային հնչեղություն է ստանում, քան եվրոպացի պաշտոնյաների՝ թեկուզ սուր հարցադրումները։ Եվ այստեղ խնդիրը միայն այն չէ, որ Հայաստանի իշխանություններն իրենք արտաքին կողմնորոշու­մը փոխել են դեպի ՌԴ, ու այ­լևս իրենց համար անհանգս­տացնող չեն նմանատիպ հայ­տարարությունները։ Ոչ՝ իհարկե։ Խնդիրը բացառա­պես եվրոպական կառույցների ու դրանց ներկայացուցիչների Հայաստանում ծավալած գործունեության մեջ է»։

Չորրորդ ինքնիշխանություն