Սովորաբար  գնչուների հարսանիքները տևում   են 2-3 օր:

Ծնողների նախնական պայմանավորվածության համաձայն՝ երեխաներին դեռ վաղ տարիքում այսպես կոչված՝ խոսկապ անելու ավանդույթը լայնորեն տարածում ունի գնչուական համայնքներում: Նման պայմանավորվածությունը խստորեն պահպանվում է, իսկ երբեմն ծնողների երկուստեք համաձայնությամբ աղջկան ամուսնու ընտանիքին են հանձնում 9-ից 10 տարեկանում, նա ապրում է փեսայի տանը մինչև 13-ից 15 տարեկանը լրանալը, ապա հարսանիք են անում:

Գնչուների մոտ կա հարսնացու փոխանակելու սովորույթ, երբ մեկ ընտանիք իր աղջկա կնության է տալիս մեկ այլ ընտանիքի, ու նույն ընտանիքից իրեն հարսնացու բերում: Նրանց մոտ տարածված է նաև հարսնացու փախցնելը:

Նորապսակների ննջարանում երբեմն կարող են նաև ծեր կանայք մնալ:

Գնչուների ընտանիքում խիստ պարտադիր է հարսի կուսությունը: Նրանց հարսանիքը նման է թատերականացված ներկայացման: Հարսանեկան արարողության ժամանակ նորապսակներին հանդիսավորությամբ, երգ ու պարով ուղեկցում են տան առանձնացված բաժին: Որոշ ժամանակ անց նույն հանդիսավորությամբ դիմավորում են նրանց. որպես աղջկա անմեղության նշան` հյուրերի կրծքին կարմիր ծաղիկներ են ամրացվում, իսկ նորապսակների գլխավերևում բացում են ամուսնական սավանը, որպեսզի հյուրերը համոզվեն հարսի կուսության հարցում: Այս ամենից հետո աղջիկը նոր զգեստ է հագնում, և նրա գլխին գլխաշոր են կապում: 

Ըստ գնչուական ավանդույթի` հարսանեկան հացի պատրաստմանը մասնակցում են միայն այն կանայք, որոնց ամուսնական կյանքը հաջողված է(հետաքրքիր է` ինչ չափանիշով է որոշվում այդ «հաջողվածությունը»):

Եթե հարսնացուն կույս է, հյուրերը նրանց նվերներ են տալիս, իսկ եթե ոչ, ապա նրա ընտանիքը փոխհատուցում է ծախսերը:

Այն բանից հետո, երբ նորապսակները ննջասենյակից վերադառնում են, աղջիկը հագնում է ամուսնացած կնոջ զգեստ՝ գլխին գլխաշոր, շրջազգեստին՝ գոգնոց:

https://www.youtube.com/watch?v=D-JEwVNTKKM