Սահմանադրական փոփոխությունների վերաբերյալ աղմուկն, ինչպես ցանկացած նոր բան մեր երկրում, մնաց ընդամենը շոուի մակարդակի: Հիմա, երբ այլևս ամեն ինչ հետևում է և սահմանադրորեն կառուցվածքային (և ոչ միայն) փոփոխություներ են տեղի ունենում ու իշխանությունները ձեռնամուխ են եղել նոր դաշտի ձևավորման , ավելի քան կարևոր է հանրային հսկողությունը, հանրության լիդերների ակտիվ հատվածի ուշադրությունը ընթացող երևույթների նկատմամբ: Սակայն ակնառու է, որ մինչ այդ եղած ուժերը կամ անհատները, որ մինչ փոփոխությունը, պատկերավոր ասած, «կոտորում էին իրենց», հիմա պասիվորեն հեռու են քաշվել՝ դաշտը թողնելով առանց տարրական վերահսկողության: Ինչպե՞ս են ներմուծվում նոր փոփոխությունները ենթակառուցվածքներում, ի՞նչ է սպասվում մեզ, կարծես այլևս ոչ ոքի չի հուզում, ու նախկին կոկորդ պատռողները լրիվ մի կողմ են քաշվել՝ հանրությանը թողնելով անորշության մեջ, իրենց իսկ ասած՝ «անթույլատրելի գոտում»:

Իհարկե ակնառու է, որ ժողովուրդը հավատը կորցրել է, ու չի ընդունում ընդդիմություն ասվածը ու նրա քայլերը համարում է շինծու ու ծախված, և, փաստորեն, ճիշտ է անում: Չկա այն մինիմում սրտացավությունը, որ կարող է այդ փշրված հավատը վերականգնելուն օժանդակել:

Ներկայումս մեծ հաշվով ընթանում է միայն թիմերի ձևավորում՝ իշխանության առաջատար թիմերի, իսկ խորքային իմաստով դարձյալ ու կրկին վերաձևվվում է իշխանական կերակրատաշտը, իսկ մենք անտարբեր ենք:

Ավելորդ է ասել, որ Հայաստանի իշխանությունը ներկայիս իրավիճակում պետք է խիստ զբաղված լիներ Հայաստանի՝ թե  միջազգային, տարածաշրջանային զարգացումներից հետևություններ անելով, թե՝ երկրի ներսում սոցիալ-տնտեսական, հոգեբանական, ժողովրդագրական անկում ապրող իրավիճակը շտկելու գոնե քայլեր մշակելով:

Իսկ ինչով է զբաղված այսօր Հայաստանի իշխանությունը: Պարզ հաշվարկային գործընթացով, որը կոալիցիայի շրջանակներում ապահովագրում է իր ռեսուրսները: Նոր վերաբաժանումներ, նոր գզվռտոց սպասվում է, բայց ոչ նոր մոտեցում՝ ի շահ երկրի: Այսինքն՝ այն իշխանափոխությունը, իշխանության առանց ցնցնցումների փոփոխության մոդելը, ինչը որ նոր սահմանադարական փոփոխությունների նպատակն էր, իրագործվում է դարձյալ ի շահ իշխանության ու նրա վերատադրության:

Ինչ կփոխվի երկրում, դա մեծ հաշվով կախված է ոչ Հայաստանից, բայց այն, ինչ կախված է մեզանից՝ ոչ մի հուսադրող խոստում չի տալիս:

Ռուզան Ավոյան