Չգիտեմ՝ երբևէ մեր ազգն իր ամբողջության մեջ եղել՞ է պայքարող, իր իրավունքներին տեր կանգնող էթնոս, մեր պատմությունը, համենայն դեպս, ավելի շատ փաստում է բարոյական հաղթանակների մասին: Մի տեսակ հարմարվող ու անտարբեր ենք։ Խոշոր հաշվով, միշտ էլ ծախել ենք մեր հնարավոր հաղթանակները ու դա այսօր ավելի տեսանելի է: Մեր երկրում իրենց ապահով չեն զգում գրեթե բոլորը, թե՝ ունևոր խավը, թե՝ բիզնեսմենները, թե՝ բարձրաստիճան պաշտոնյաներն ու քաղաքական գործիչները: Կոռուպցիան սրա տրամաբանական շարունակությունն է. մարդը նշանակվեց պաշտոնի կամ սկսեց բիզնես ու հաջողեց, ոչինչ չի նշանակում մի գեղեցիկ օր, նա կարող է հայտնվել փողոցում, կամ, որ ավելի վատ է ՝ճաղերի հետևում: Սրանից՝ հուսահատների ու արտագաղթողների անվերջանալի շարանը:

«Ֆեյսբուքը» հիշեցնող համակարգ ունի, ու օր օրի թերթելով նախորդ հինգ տարիների տվյալ օրվա արխիվը, հայտնաբերում ես, որ պաշտոնանկ, անելանելի վիճակում հայտնված, ինքնասպան եղած մարդկանց մասին դեպքեր ու պատմություններ եղել են ամեն օր, իսկ ամենակուլ ժամանակի մեքենան աղում է մեր կյանքն՝ այդպես էլ որևէ բան չփոխելով իրականության մեջ:

Նույնն էր երեկ, նույնն է այսօր, հուսանք, որ վաղն ավելի լավը կլինի: Երբ օրենքները ընտրովի են գործում, երբ կամայականությունը կարող է փողոց շպրտել յուրաքանչյուրին ու մեզանից ամեն մեկի ճակատագիրը գտնվում է անսպասելիության տիրույթում, միշտ էլ տգետը կմնա է հաղթող ուժ:

Ի՞նչն է պատճառը՝ ազգային գե՞նը. գուցե դա վախն է, որ միևնույն է՝ պայքարն, ի վերջո, ավարտվելու է պարտությամբ: Գուցե հարմարվողականության, «յոլա գնալու» կենսաձև յուրացրած մեր կենսակերպը, էլ ավելի վատը մտածելով կտրում է թևերը, գուցե…

Ասում են՝ աչքը տեսածից է վախենում.գաղտագողի քանդվող Երևան, անպաշտպան ՄԻՊ, իր խոսքերից հետ կանգնած երուսաղեմի պատրիարք, ժողովրդի հույսերի հետ խաղ անող «ընդդիմություն», այս շարքը կարելի է երկար շարունակել: Նրանց մեծ մասը վախենում է դուրս գալ այս հզորների դեմ ոչ միայն այն պատճառով, որ զգուշանում են հետագա հաշվեհարդարներից, որ երեխաներ ու հարազատներ ունեն,այլև, ցավոք, ունեն այն համոզումը, որ միևնույն է, ոչինչ չի փոխվելու:

Ռուզան Ավոյան