Չէ, էսպես չի լինի, գոնե ամիսը մեկ անգամ բարձրաստիճան չինովնիկների քայլարշավ պետք է կազմակերպվի Երևանում, փողոցներում,ստորգետնյա անցումներում։ Այգիներում ոտքով քայլելիս գոնե կպատկերացնեն, թե ինչ խնդիրներ ունի քաղաքը: Մայրաքաղաքում անելիքը շատ է, սակայն ստորգետնյա անցումները միշտ էլ եղել են քաղաքի ցավոտ տեղը՝ անտեսված,անխնամ, կեղտոտ ու կիսամութ: Դրանցում ժամանակին բուտիկների տեղադրումը փոքր- ինչ մեղմացրեց պատկերը: Վարձակալներն իրենց պատկերացրածի չափով տիրություն են անում՝ թեթևացնելով քաղաքային իշխանությունների՝ իրենց ուսերից շպրտած բեռը:

Մայրաքաղաքի մեկ այլ չլուծվող խնդիրը՝ հասարակական զուգարանների բացակայությունն էլ նպաստում է, որ գետնանցումներում մարդիկ հոգան իրենց բնական կարիքները,իսկ քաղաքացիների մի մասն էլ շուրջն աղտոտելուց չեն էլ նեղվում: Դե, գետնանցումների, թեքահարթակների մասին խոսելն  էլ ավելորդ է: Դրանք պարզապես մանկական սղարան են:

Վաղուց չէի եղել քաղաքի Ս. Սարգիս եկեղեցուն հարող ստորգետնյա անցումում։ Օրերս անցնելիս այն ինձ հիշեցրեց խուլ գավառական քաղաքի հետնախորշ: Այստեղ նախկին խանութները կոտրված, ցուցափեղկերով փոշու ու կեղտի մեջ կորած որջեր են հիշեցնում։ Ասում են՝ դրանք անօթևանների բնակատեղիներ են դարձել: Մի՞թե դժվար է քաղաքի կենտրոնում ապահովել նորմալ գետնանցում: Քաղաքապետարանից մեր հարցին ի պատասխան ասացին, թե այդ տարածքներն իրենք ցանկանում են հանձնել վարձակալության, սակայն ուզող չկա:

Ներկայիս պայմաններում, երբ զանազան մարկետներն ու մոլերը ամեն օր կուլ են տալիս փոքր բիզնեսի հարյուրավոր կետեր, սպասել նոր վարձակալների հայտնվելուն և ոչինչ չանել՝ առնվազն կենտրոն վարչական համայնքի անգործության պարտակումն է:

Ի վերջո, կարելի էր մայրաքաղաքն ամեն տարի ինչ-որ «կենդանիներով» զարդարելու փոխարեն, ապահովել եղած կառույցների նորմալ գործունեությունը:

Ռուզան Ավոյան