Կինոքննադատ Դիանա Մարտիրոսյանը ֆրանկո-արգենտինյան ռեժիսոր Գասպար Նոյեի պոռնոգրաֆիկ ֆիլմի մասին, որը մեծ հնչեղություն է ստացել աշխարհի տարբեր երկրներում:

Ամերիկացի գիտնական Քեն Բայնեսը տարիներ առաջ ներկայացրել էր որոշ չափորոշիչներ, որոնց միջոցով մարդիկ պոռնոգրաֆիան կտարբերեն էրոտիկայից: Ըստ գիտնականի թեզիսի՝ գեղարվեստական էրոտիզմն` ի տարբերություն պոռնոգրաֆիայի, ունի ոճային ինդիվիդուալիզմ: Եթե այս միտքը վերցնենք որպես պոստուլատ, ֆրանկո-արգենտինյան ռեժիսոր Գասպար Նոյեն հաստատ ունի վառ արտահայտված ձեռագիր և հեղինակային ոճ:

Ռեժիսորը հայտնի դարձավ «Անշրջելիություն» դրամայով, որտեղ գռեհիկ, նատուրալիստորեն և անխնա ցուցադրեց Մոնիկա Բելուչիի հերոսուհու բռնաբարման տեսարանը: Հենց այդ կտավային ֆիլմից պարզ դարձավ Նոյեի պատկերացումը սիրո, սեքսի, կորստի, կնոջ և տղամարդու հարաբերությունների մասին: Նրա համար հետին պլան են մղվում կոնտեքստը և սյուժեն, ավելի կարևոր են դառնում ձևն ու կառուցվածքը:

Երկու ժամանոց «Սիրո» մեջ նույնպես, իր նախորդ ֆիլմերի պես, ռեժիսորն ընդգծում է գույները, լույսերը, ձայնը, երաժշտությունը, մեջբերումները, հերոսների անունները: Մերֆին և Էլեքտրան ծանոթանում են զբոսայգում և որոշում են հենց այդ օրն ու գիշերը միասին անցկացնել: Նրանք երիտասարդ են, ազատատենչ, երկուսն էլ սիրում են արվեստը, հաճույքները, պատրաստ են ցանկացած նորության՝ լինի թմրանյութ, թե սվինգեր ակումբ:

Ֆիլմն սկսվում է անկեղծ պոռնոգրաֆիկ տեսարանով, որին հաջորդում է Մերֆիի կյանքն առանց Էլեքտրայի:

Երիտասարդը դավաճանել է իր սիրելիին և այժմ ապրում է այն աղջկա հետ, հանուն որի դավաճանել է: Իրականում Մերֆին բազմիցս էր շեղվել անկեղծ հարաբերությունների ճանապարհից, սակայն այս անգամ ամեն ինչ ավելի լուրջ էր. աղջիկը հղիացավ և չէր պատրաստվում զրկվել երեխայից: Ու սկսվում է Մերֆիի անհետաքրքիր, ձանձրալի և անիմաստ կյանքն առանց Էլեքտրայի:

https://www.youtube.com/watch?v=Lb4J8Fsd7ic

Շարունակությունն  այստեղ՝ http://newmag.am/2015/filmlove/