Սահմանադրության փոփոխություններին կողմ կամ դեմ քվեարկելուն մնում են հաշված օրեր: Լարված է երկիրը. իսկ ժողովուրդը նույնիսկ այսօր, երբ դուրս է գալիս միտինգի, լավ չի պատկերացնում՝ ինչ է սպասվում իրեն, քանի որ ոչ «այո» պահանջողները, և ոչ էլ «ոչ» քարոզողները չեն համոզում:

Այո- ականների անհեթեթ շոուները, «այո» քարոզողների չհամոզող խոսքը միջին վիճակագրական քաղաքացուն ոչինչ չեն ասում, և խիստ կասկածելի է՝ արդյո՞ք մեր քարոզչության հարթակում դրված դեմքերը հավատում են իրենց իսկ ասածին: Իսկ միգուցե դրանից է, որ ասվածը համոզիչ չէ, ու այո -ականները գիտեն, որ մնացել են վարչական ռեսուրսի հույսին: Հենց մեր շոումենների ծամծմված խոսքն է մարդկանց ստիպում ոչ ասել, ոչ՝ որ մարդկանց սրտի խորքից է գալիս,  ոչ՝ միայն Սահմանադրության փոփոխությանը, որը, նորից եմ կրկնում, մեծ հաշվով լայն զանգվածներին ոչինչ չի ասում, այլ «ոչ»՝ գործող իշխանությանը, նրա՝ իր լծակները պահպանելու ճիգին: Սակայն տարերային գործունեության հույսին մնացած «Ոչ»-ի պայքարին են լծվել շատ պատահական մարդիկ , որոնց սիրողական մակարդակի քարոզչությունը, համացանցում տարածվող կլիպներն ու խոսքը, մեղմ ասած, անլուրջ են:

Ակնհայտ է, որ համացանցի լայնահուն հնարավորությունները թույլ են տալիս ոչ-ի ճամբարում ունենալ դրածոներ, որոնք աշխատում են իրական պատկերը խեղաթյուրելու ուղղությամբ: Ի վերջո, անկեղծ լինենք ասելու, որ սա շոու է հանրաքվեի տեսքով, որը, մեծ հաշվով, ոչինչ չի փոխելու ժողովրդի կյանքում , եթե ներկայիս աշխարհաքաղաքական զարգացումներն ուղղակիորեն չազդեն երկրի ճակատագրի վրա:

Ի վերջո, այսօր իշխանությունը փորձում է օրենքով ամրագրել այն, ինչ արդեն ունենք կիսանախագահական կառավարման մոդելից խորհրդարանականի անցման անվան տակ: ՀՀԿ-ի և նախագահի պաշտոնը զբաղեցնողի կողմից, որը գործող սահմանադրությամբ չի կարող առաջադրվել 3-րդ անգամ, փորձ է արվում ստեղծել կուսակցապետություն, ասել է թե՝ վերադառնում է բրեժնևյան ժամանակների ԽՍՀՄ-ը, մի փոքր խմբագրված տարբերությամբ։ Այսինքն՝ եթե ա՛յո, ստանալու ենք երկիր, որտեղ լինելու են կառավարող կուսակցություն և մի քանի մանր կուսակցություններ, որոնք նրա դաշնակիցն են դառնալու. այն,  ինչ այսօր էլ կա։  Ի վերջո, միշտ պետք է թերահավատորեն մոտենալ վերևից իջեցվող բարեփոխում կոչվածին և փորձել հասկանալ դրա հետին քաղաքական նպատակները:

Պատմական փորձը ցույց է տալիս, որ ինչ- որ բան փոխելու համար կա՛մ նոր առաջնորդներ են անհրաժեշտ, կա՛մ պաշտպանողական ժողովրդավարացման գործընթացներ, ինչն էլ մեր երկրի իշխանությունները հմտորեն ամլացնում են:

Մի բան հաստատ է. ժողովրդավարացումը երբեք վերևից՝ տիրապետող ուժերի կողմից, չի կատարվել: Հետաքրքիր է, որ նախագիծն անցնելու դեպքում Հայաստանում սահմանադրորեն կամրագրվի այն, ինչ կա սոցիալական իրականության մեջ, և յուրաքանչյուրը կկորցնի արդարության այն փոքրիկ հույսը, որն իրականում գոյություն չուներ, բայց ամրագրված էր գործող Սահմանադրության մեջ։

Մնում է միայն մտածել, արդյո՞ք այդքան անտակ է հայի համբերության բաժակը և ի՞նչ կլինի, երբ արդարության տեսլականը կորցրած ժողովուրդը ոտքի կանգնի։

Ռուզան Ավոյան