Զարգացած երկրներում օնկովիրաբույժները կրծքագեղձի քաղցկեղը հեռացնելիս ձգտում են հնարավորինս պահպանել հիվանդների կուրծքը: Իսկ Հայաստանում այս հարցում ի՞նչ պատկեր է:

Ինչպես NEWS.am Medicine –ի թղթակցի հետ զրույցում ասաց Հայաստանի ազգային ուռուցքաբանական կենտրոնի գլխավոր բժիշկ Արթուր Ավետիսյանը՝ Հայաստանում շատ բժիշկներ նույնպես ձգտում են հետեւել այս սկզբունքին ու պահպանել հիվանդների կուրծքը, եթե դա հնարավոր է: Բայց ցավոք այստեղ դա շատ ավելի հազվադեպ է արվում, քան եվրոպական երկրներում . եթե այնտեղ դեպքերի 80 տոկոսում կրծքագեղձի քաղցկողով հիվանդների կուրծքը պահպանվում է, ապա այստեղ ՝ լավագույն դեպքում 40-50 տոկոսում: Սա պայմանավորված է մի շարք գործոններով:

1. Եվրոպայում բավականին տարածված է կրծքագեղձի քաղցկեղի կանխարգելումը ու դրա համար էլ շատ դեպքերում այն հայտնաբերվում է ամենավաղ փուլում: Նման հիվանդներին բուժելն ավելի հեշտ է, ու նրանց մոտ կարելի է ուռուցքը հեռացնելիս առանց որեւէ ռիսկի պահպանել կուրծքը: Իսկ Հայաստանում, ավաղ, շատ հիվանդներ գալիս են արդեն բավականին բարդացած հիվանդությամբ:

2. Շատ բժիշկներ, որոնք անցել են խորհրդային դպրոցով, սովոր են նրան, որ վիրահատության ժամանակ պետք է հեռացնել ամբողջ կրծքագեղձը: Այդ բժիշկները չեն ուզում ռիսկի գնալ, չէ՞ որ եթե արտաքուստ առողջ թվացող հյուսվածքներում պահպանվեն քաղցկեղային բջիջներ, ապա հետագայում հիվանդի մոտ ռեցիդիվ կլինի:

3. Կուրծքը պահպանելով ուռուցքը հեռացնելու վիրահատության համար տեխնիկական հմտություն է պետք: Բայց այդ խնդիրը, Արթուր Ավետիսյանի խոսքով,հեշտ է լուծել, շատ հայ բժիշկներ վերապատրաստում են անցել  առաջատար եվրոպական կլինիկաներում ու տիրապետում են այդ տեխնիկային:

4. Հայաստանում շատ հիվանդներ իրենց նկատմամբ բավականին ոչ համարժեք վերաբերմունք եւ ինքնագնահատական ունեն, շատերը հենց իրենք են վիրաբույժին ասում, որ նա կարող է հանգիստ հեռացնել կուրծքը, քանի որ դա իրենց «չի հուզում»: Շատ բժիշկներ այս մոտեցումը անթույլատրելի են համարում, քանի որ կրծքի հեռացումից հետո կանանց մեծ մասը բախվում է հոգեբանական ու ֆիզիոլոգիական մի շարք խնդիրների:

NEWS.am Medicine