Գյումրիի դեպքերի վերաբերյալ ամենատարբեր արձագանքներ եղան, «Հայկական Վարկածի» հետ դրանց շուրջ իր մտահոգություններն է կիսել Մոսկվայի հնաբնակներից մեկը, ծագումով գյումրեցի, արվեստաբան -երաժիշտ Վարդուհի Մանուկյանը:

— Գիտե՞ք ինձ ինչն է հանգստացնում, այն, որ ժողովուրդը լցված չէ ռուս ազգի դեմ, ժողովուրդը ազգային հարց չի բարձրացնում, հակառուսական ոչ մի տրամադրություն, նրանք ուղղակի պահանջում են, որ մեզ ապուշի տեղ չդնեն, ժողովրդի հետ պետք է խոսել, ժողովուրդը երեխա չէ, որ խաբեն երեխայի պես  կոնֆետ տան ասեն՝ սուս մնա: Արդեն գյումրեցու համբերությունը հատել է, սա աբսուրդ է, որ քնած գան օջախիդ մեջ…. Սա կամ ֆարշիստի ձեռքի գործ է կամ թուրքի, էստեղ ուրիշ տարբերակ չկա, իսկ այդ երիտասարդը ընդամենը ձեռքի խաղալիք է…

— Գյումրեցիներն այդ օրերին միասնակա՞ն էին, Մոսկվայում:

— էդ օրը լենինականցիների ողբն էր, նրանք եկեղեցի էին եկել հոգիները հանգստացնելու համար, առանձին մի մեծ խմբով էին եկել գյումրեցիները եկեղեցի, բայց…: Այդ օրը նրանք հոգևորականի խոսք լսելու, իրենց վիշտը սփոփող ինչ որ արարողության կարիք ունեին: Ցավոք մենք ոչ մի նման բան չտեսանք, բացարձակ անտարբերություն էր.

Ազգը սգի մեջ էր, և դա ընդանուր համահայկական ողբերգություն էր: Ես հայ ազգի դուստրն եմ իմ հարևանի կամ բարեկամի ցավը նաև իմն է,  սա ընդանուր վիշտ է,  ինչպես երկրաշարժը:

Ինձ համար և ցավալի էր և անհասկանալի, որ Ռուսաստանի հայ հոգևոր առաջնորդը, որևէ կերպ չարձագանքեց այդ օրերին: Մարդիկ իրենց լքված ու անտեսված էին զգում: Համախմբում չկար: Միայն դեպքից 3 օր անց՝ կիրակի օրը ժամը 15- ին պատարագ էր, բայց այստեղ ապրող իմ գերդաստանը չգնաց եկեղեցի, մեզ թատերական իրավիճակ պետք չէ: Ամսի 15-ին մի ամբողջ ընտանիք են թաղում Հայաստանում և ոչ մի հոգևոր ծառայություն չի մատուցվում, ամսի 18 -ին ես, իմ ամբողջ բարեկամներով՝ 20 հոգով, վշտից քարացած, գնացել ենք հայկական դեսպանատուն: Երբ դու մայր ես, կապ չունի թե ում երեխաներն են սպանվել:

Իսկ հունվարի 18-ին ցուցադրական պատարագ էր, որ մեզ՝ օտարության մեջ ապրող հայերիս հոգուն, ոչինչ չտվեց: Մեզ մեր հայրենիքում տեղի ունեցած ողբերգության օրն էր պետք մարդկային խոսք ու հանգստացնող քարոզ լսել:

Ամսի 18-ին Մոսկայում էր նաև Կաթողիկոս Գարեգին Բ -ն, որը եկել էր, ինչպես պարզվում է, բարերաների հետ հանդիպելու համար ու պատարագի օրն էլ ավելի շուտ իր շուրջն էր հավաքել մոսկվաբնակ գործարարներին, այլ նպատակներով, քան հայրենակիցների վիշտը կիսելն էր: