Հիսուսն իսկույն ստիպեց իր աշակերտներին, որ նավակ մտնեն և իրենից առաջ գնան Բեթսայիդա, լճի հանդիպակաց կողմը, մինչև որ ինքն արձակի ժողովրդին։ Ժողովրդին հրաժեշտ տալուց հետո Հիսուսը լեռը բարձրացավ՝ աղոթելու։ Երբ երեկո եղավ, նավակը լճի մեջտեղում էր, իսկ Հիսուսն առանձին՝ ցամաքի վրա։ Նա տեսավ, որ աշակերտները նավակը վարելու մեծ դժվարություն էին կրում, որովհետև քամին նրանց դիմացից էր փչում։ Առավոտյան ժամը չորսի մոտ էր, երբ նա, քայլելով ջրի վրայով, եկավ նրանց մոտ և ուզում էր նրանցից առաջ անցնել։ Աշակերտները երբ տեսան, որ նա քայլում է ջրի վրայով, կարծեցին, թե մի ուրվական է, և սկսեցին գոռալ։ Արդարև, բոլորն էլ նրան տեսան և շատ վախեցան։ Հիսուսն իսկույն խոսեց նրանց հետ և ասաց.
-Քա՛ջ եղեք, ես եմ, մի՛ վախեցեք։
Ապա նա նավակ բարձրացավ՝ նրանց մոտ, և քամին դադարեց։ Աշակերտները առավել ևս ապշեցին և շատ զարմացան։ Նրանք արդեն իսկ չէին հասկացել հացի հրաշքի իմաստը, իսկ այժմ էլ նրանց միտքը փակված էր։