Երկրի մը, պետութեան մը կամ ժողովուրդի մը ՈՐԱԿՆ ՈՒ ՄԱԿԱՐԴԱԿԸ հասկնալու համար, պիտի նայիլ թէ ան ինչպէ՞ս կը վերաբերի իր հաւաքականութեան ամէնէն թոյլ ու տկար անդամին….տարեցին, հիւանդին, անկարին….Եթէ ան արժանի հոգատարութիւնը եւ խնամքը կ’ընծայէ անոնց, յայնժամ կարելի է ըսել որ այդ երկիրը, պետութիւնը կամ ժողովուրդը իսկապէս ալ ՔԱՂԱՔԱԿԻՐԹ է, այլապէս՝ ոչ: Տկարին նկատմամբ ճիշդ եւ արժանավայել ՎԵՐԱԲԵՐՄՈՒՆՔԸ չափանիշ է բարոյականութեան եւ գիտակցութեան որակի, որոշապէս..

***

Մի բուռ ժողովուրդ ենք մնացեր՝ դարաւոր տառապանքներէ, չարչարանքներէ, ցեղասպանութենէ վերապրած…..սակայն դեռ որքա՛ն կոտորակուած, մասնատուած ենք, դեռ որքան ներքին գզուըռտոցներով ենք զբաղած, դեռ որքա՛ն անհասկցող, անհանդուրժող ենք իրար նկատմամբ….եւ այսպէս կը շարունակենք մեր ճամբան, առանց խրատուելու մեր դաժան պատմութենէն, առանց էապէս իրարու հետ լեզու գտնելու….ամէն մէկս՝ իր կեղեւին մէջ պարփակուած, ամէն մէկս իր ԵՍ-ին սպասարկու….Եւ դեռ կան մեր անբուժելի քէներն ու ոխերը, մեր անհաշտ պայքարները….յանուն սին աթոռի կամ աթոռակներու, յանուն մի փոր հացի, յանուն սեփական գրպանի, դիրքի, փառքի…: Չեմ գիտեր ի՞նչ ունինք, որ չենք կրնար բաժնուիլ…: Տեղին չէ՞ մեծն Յովհաննէս Թումանեանի դիպուկ ԱԽՏՈՐՈՇՈՒՄԸ. «ՄԵՆՔ ՆԵՐՍԻՑ ԵՆՔ ՓՉԱՑԱԾ….»: Պիտի կարենա՞նք ԻՆՔՆԱՄԱՔՐՈՒԻԼ….առանց որուն վստահաբար ՉԻՔ ՓՐԿՈՒԹԻՒՆ:

Երան Գույումջյանի ֆեյսբուքյան էջից