Ապրիլի 8-ին Գլենդելի քաղաքային խորհրդի անդամներից մեկը՝ Զարեհ Սինանյանն ընտրվեց Գլենդելի քաղաքապետ:
Ընտրական պրոցեսը բավականին հետաքրքիր էր, (հայաստանցիներիս համար զարմանալիորեն) առանց ցուցադրական աղմուկի:
Օգտվելով այդ ժամանակահատվածում Գլենդելում լինելու հանգամանքից՝ զրուցեցինք Զարեհ Սինանյանի հետ.
— Պատմեք ձեր մասին.
— Ծնվել եմ Երևանում՝ ինժիներների ընտանիքում, հայրս անհաշտ հակակումունիստ էր, չէր հաշտվում համակարգի անհեթեթության հետ: Ինքը հայրենադարձ էր (ծնվել է Թուրքիայում և հայրենադրձվել է 40-ականների վերջում), շատ ազգականներ ունեինք Միացյալ Նահանգներում՝ նամանավանդ Լոս Անջելեսում:
Եվ ի վերջո, հեռացանք Սովետական Հայաստանից 88 թվականին: Մայիսին արդեն Լոս Անջելեսում էինք: Այդ ժամանակ ես 14 տարեկան էի, սովորում էի Երևանի «փոսի» անգլիական դպրոցում, 8-րդ դասարանում, ինչպես նաև Սայաթ-Նովայի երաժշտական դպրոցի դաշնամուրային դասարանում, երկուսն էլ մեծ դեր են խաղացել իմ կյանքում՝որպես մարդ ձևավորվելու հարցում:
-Դժվար չէ՞ր 14 տարեկան պատանու համար՝ Հայաստանից հեռանալը.
-Գիտեք, իրոք, դժվար էր, ես ճիշտն ասած, լավ կյանք ունեի Հայաստանում, ընտելացել էի, ընկերական մեծ շրջապատ ունեի, շատ ակտիվ էի երկու դպրոցներում:Անցած օրը հեռուստացույցով համերգ էին ցուցադրում, տեսա իմ կոմպոզիցիայի ուսուցչին՝ Արամ Սաթյանին, որը հիմա ՀՀ կոմպոզիտորների միության նախագահն է, այդպիսի ուսուցիչներ եմ ունեցել: Ամեն տարի ծնողներս ինձ ուղարկում էին պիոներական ճամբար, այնտեղ էլ շատ սիրով գնում էի, ինձ համար Հայաստանում շատ լավ էր, սակայն հայրս տեսնում էր, որ կոմունիզմի վերջը վատ է լինելու և մենք հեռացանք:
Տեղափոխվեցինք ԱՄՆ, մի քաղաք, որտեղ շատ քիչ հայ կար, դպրոցում երևի հինգս էինք հայ, բոլորն էլ լավագույն դեպքում 70-ական թվականներից էին եկել Միացյալ Նահանգներ, մի քանիսն էլ Պարսկաստանից էին եկել. մեծացել եմ Բրբանկ քաղաքում, հիմա շատ է փոխվել, այն ժամանակ միջին ամերիկյան մի քաղաք էր, որտեղ հոգեհարազատ մթնոլորտ չէր, շուրջ բոլորը ամերիկացի էին: Պարզ է, խորթ միջավայր էր, մյուս կողմից էլ լավ էր, որովհետև ես շատ կարճ ժամկետում հարմարվեցի, անգլերեն սովորեցի ու երևի մի 6 ամիս հետո, արդեն հանգիստ կարողանում էի ամերիկացիների հետ սովորել նույն դասարանում: Իսկ ծնողներիս համար շատ-շատ ավելի դժվար էր:
Միջին դպրոցն ավարտեցի, հետո ավարտեցի UCLA համալսարան՝ պատմագիտության բաժինը, նախ ընդունվեցի ուրիշ՝ բիզնես-էկոնոմիկայի ֆակուլտետ, սակայն զգացի, որ ինձ հետաքրքրում են այլ թեմաներ՝ պատմություն և քաղաքագիտություն, երկուսից էլ բակալավրի դիպլոմ ստացա, պատմությունից դիսերտացիա պաշտպանեցի, որը հազվադեպ է լինում, դիսերտացիան ավելի բարձր՝ դոկտորատի համար են պաշտպանում, բայց պատմությունն այնքան հետաքրքիր էր ինձ համար, որ դիսերտացիա պաշտպանեցի՝ Ղարաբաղյան հարցի վերաբերյալ, արդյունքում՝ հատուկ պատվո շքանշան ստացա:
-Դուք այդ ժամանակ արդեն ցանկանո՞ւմ էիք քաղաքական գործիչ դառնալ:
-Ես չէի ուզում ընդհանրապես, կյանքի բերումով ստացվեց, ես մտածում էի, որ շարունակելու եմ իրավաբանական գծով, իսկ քաղաքականություն մուտքը ինքն իրեն, ժամանակի ընթացքում եղավ:
-Ասում են, որ հայկական ավանդական ընտանիք ունեք:
— Այո, ես իմ ընտանիքն այսօր էլ համարում եմ հայկական ավանդապաշտ, մենք թե Հայաստանում, թե այստեղ հայկական ընտանիք ենք, այն իմաստով, որ հետևում ենք հայկական մշակույթին՝ հարգանք մեծի նկատմամբ, փոքրի նկատմամբ, ընտանիքով ապրել, միասին՝ ծնողներիս հետ ենք ապրում, մենք ընդունել ենք կյանքի այդ ձևը, և շատ գոհ ենք, այլապես չէինք կարող 4 երեխա մեծացնել, կինս էլ է աշխատում՝ իրավաբան է, մենք շատ զբաղված մարդիկ ենք, բայց, բարեբախտաբար, կարողանում ենք սիրով մեծացնել մեր զավակներին:
— Օտար ափերում շատ ընտանիքներ են կործանվում. հատկապես այն դեպքերում, երբ հայերը հայտնվում են զուտ ամերիկյան միջավայրում, դժվա՞ր էր…
-Ես տարբերություն չեմ տեսնում, մարդիկ մի ծայրահեղությունից մյուսն են թռչում, նախ հայկական ընտանիք պատկերացնում են ինչ-որ միջնադարյան վիճակ, կամ էլ ընդհակառակը՝ կապները թողնում են ու հասնում մեկ այլ ծայրահեղություն, մոլորված մարդ են դառնում: Մի ոսկի կենտրոն կա, միջին՝ որտեղ մնալը ճիշտ է:
-Այնուամենայնիվ, պատանեկան տարիքում նոր միջավայր, համալսարան, հե՞շտ է եղել դիմակայել ազատ երկրի բազում հետաքրքրություններին.
-Գիտեք, ինչպես ցանկացած երիտասարդի, ինձ էլ է հետաքրքրել, սակայն չափի մեջ, ես այնքան եմ սիրել իմ տունը, որ այդ ամենը տեսել եմ զուտ որպես զվարճանք, և չի դարձել կենցաղ:
-Հաճախ այդ ճանապարհը երիտասարդների սեփական նախընտրությունն է.
-Ընտանիքն էլ մեծ դեր է խաղում, այսինքն այնպիսի վիճակ է, որ եթե մի պահ ուշադրության կենտրոնից դուրս թողնես պատանուն, ամեն բան կարող է պատահել, որովհետև այնքան մեծ է տարածքը, մարդիկ շատ են, շփման առանցքները մեծ են, շատ հեշտ է «կորելը», ու մարդիկ շատ զբաղված են, հասարակությունն էլ այնպես չի դասավորված, որ տատիկ — պապիկ ունենաս, որ քեզ հետևեն: Այդ պատճառով շատ կարևոր է, որ ընտանիքն ամուր լինի, ինչ-որ արժեքներ ներդրված լինեն երեխաների մեջ, որ կարողանան լավը վատից տարբերել:
-Ինչպե՞ս եք հանդիպել ձեր կնոջը.
-Կինս Միացիալ Նահանգներում է ծնվել, նրա ծնողները 60-ական թվականներին են տեղափոխվել Բուլղարիայից, հանդիպել ենք համալսարանում՝ հայ-ուսանողական միության ժողովներից մեկի ժամանակ, մեր առաջին հանդիպումն անցել է, այսպես ասած, միմյանց նկատմամբ ոչ բարյացակամ (ժպտում է), դա շատ հետաքրքիր պատմություն է:
Իսկ հիմա կինս ինձ համար մեջք է, առանց իրեն, ես ոչինչ չէի կարող անել, մենք միասին մեծ զոհողությունների ենք գնացել, և եթե կինս չլիներ կողքիս կանգնած, բոլոր իմաստներով, դժվար կլիներ հաջողություններ արձանագրել: Կինս առանձնահատուկ, գերօժտված անձնավորություն է, ես շատ երջանիկ եմ, որ բախտ է վիճակվել, որ մենք ամուսիններ լինենք:
— Պատմեք ձեզ վստահված քաղաքի մասին, ի՞նչ առանձնահատկություններ ունի Գլենդելը . ինչպե՞ս դարձաք քաղաքապետ.
-Ես քաղաքային խորհրդից բացի, 6 տարի գործել եմ քաղաքի տարբեր հանձնաժողովներում, հասարակական կազմակերպություններում, այսինքն բավականին խորը հասկացել եմ, թե, ինչ խնդիրներ ունի քաղաքը: Առանձնահատկություներից երևի ամենաբացահայտն այն է, որ բնակչության 44 տոկոսը հայ են, երկրորդը՝ ամբողջ Լոս Անջելեսի տարածքում (17 մլն բնակչություն ունեցող Լոս Անջելեսն ԱՄՆ-ի ամենամեծ մարզն է, ամենախիտ բնակեցվածը) Գլենդելը մոտ 40 քաղաքներից 3-րդն է իր մեծությամբ՝ առաջինը Լոս Անջելեսն է, երկորդը՝ Լոմբիչն է, երրորդը՝ Գլենդելը: Լոմբիչը կես միլիոն բնակիչ ունի, մենք՝ 200.000: Ունենք բավական դիվերսիֆակցված տնտեսական հիմք, զվարճանքին ծառայող ընկերություններ՝ ինչպես օրինակ՝ Disney, Jun works՝ ոչ միայն ԱՄՆ-ի, այլև աշխարհի ամենախոշոր մանկական ստուդիաներն են: Ունենք բազմաթիվ ռեստորաններ, խանութներ, երկու մեծ առևտրի կենտրոններ՝ Glendle Gallery, Americana, վերջինս բավականին յուրահատուկ է, որը ոչ միայն ունի խանութներ, ռեստորաններ, կինոթատրոններ, այլև այգի:
Ունենք հսկայական շինություններ, բազմաթիվ հայտնի խոշոր ընկերություններ, բանկային համակարգի ներկայացուցիչներ, որոնց փորձում ենք ընդլայնել: Ցավոք սրտի, սկսել է թուլանալ մի ճյուղ՝ Title insurance ապահովագրական ընկերությունը:
Ես հիմա աշխատում եմ մի նախագծի վրա. Ամերիկայի միակ, հայ տերերի մեծամասնություն ունեցող բանկը, աշխատում եմ բերել Գլենդել, նրանց կենտրոնը բերել այստեղ, նրանց կորպորատիվ գրասենյակը հիմնել, որպեսզի աշխատատեղեր ստեղծվեն:
Մենք գտնվում ենք աշխարհագրական խաչմերուկային դիրքում՝ մոտ 5 — 6 մայրուղիներ են անցնում Գլենդել քաղաքով, դա մեծ ուժ է տալիս մեզ: Ունենք նաև հյուսիսային Գլենդելը, որտեղ կան բազմաթիվ տներ:
-Ամերիկյան օրենքները խիստ են ու կարծես, ամեն ինչ կարգավորում է օրենքով, քաղաքն ի՞նչ խնդիր ունի.
-Խնդիրներին անցնելուց առաջ, խոսեմ օրենքների մասին, որոնք բարելավման, մեկնաբանման, իրագործման կարիք ունեն՝ անկախ նրանից, կան այդ օրենքները, թե ոչ, լավն են, թե ոչ, ինչ-որ մեկը պետք է հետևի դրանց, մշակի, հասկանա, ճիշտ են իրագործվում, թե ոչ:
Ինչպես բոլորի համար, մեզ համար էլ առաջնային խնդիրը տնտեսական է, կարծես, տնտեսական ճգնաժամից դուրս ենք գալիս, սակայն մեզ սպասվում է նոր ճգնաժամ՝ նահանգային կենսաթոշակային համակարգի հետ կապված, բայց ոչ թե բնակչության, այլ պետական ծառայողների համար:
Կալիֆորնիայի ինչպես բոլոր մյուս քաղաքների պետական կառույցները, տարիների ընթացքում, սխալ ստրատեգիական որոշումների արդյունքում, բարդացել է: Օրինակ՝թոշակային համակարգը. մենք ունենք ծերացող բնակչություն, ունենք աշխատողներ, որոնք ցմահ ապահովված են թոշակով, ստանում են աշխատավարձի 90 տոկոսը, օրենքն այդպիսին է՝ վերջին օրվա քո աշխատավարձի 90 տոկոսը դու ցմահ ստանալու ես, դա նշանակում է, որ մի մարդ, որը 25 տարի աշխատելուց հետո, ունեցել է տարեկան 100.000-150.000 դոլար աշխատավարձ, կստանա 100-120.000 դոլար թոշակ, դա հիանալի է մարդու համար, բայց մղձավանջային տարբերակ է պետական կառույցների համար: Մարդիկ երկար են ապրում և մենք անընդհատ պետք է վճարենք, արդյունքում մեր ֆինանսական բեռը կապված է թոշակի անցած մարդու հետ, քան քաղաքում տեղի ունեցող որևէ խնդրի լուծման հետ: Պետք է բալանսը կարգավորել, մենք արդեն պարտավորվածություն ունենք այդ մարդկանց հանդեպ, փոխելը պրակտիկորեն անհնար է: Ինչ որ արվում է հիմա, դա կվերաբերվի այն մարդկանց, ովքեր նոր են գալու:
-Իսկ ոչ պետական համակարգի աշխատողների դեպքո՞ւմ.
-Դա ֆեդերալ կառավարության խնդիրն է:
— Ի՞նչ քանակ են կազմում պետական ծառայողները.
-Գլենդելը կրճատումներից հետո, ունի մոտ 1580 աշխատակից, մինչ այդ ունեինք 1850, ու պատկերացրեք, դա շարունակական հոսք է, մի մասը թոշակի է անցնում, նորերն են գալիս:
-Ինչքա՞ն է միջին աշխատավարձը.
-Միջին աշխատավարձ գոյություն չունի, որովհետև դժվար է հաշվել, օրինակ՝ քաղաքի բարձրագույն մենեջմենթը ստանում է 200.000-270.000 հազար դոլար աշխատավարձ: 270.000-ը նախկին քաղաքապետի՝ սիթի-մենեջերի աշխատավարձն էր, հիմա ստանում է 250.000, այդքան են ստանում նաև ոստիկանության պետը, հրշեջ-ծառայության պետը, մոտ 30 մարդ կա, որոնք 200.000-ից ավել աշխատավարձ են ստանում:
-Ամենացա՞ծրը.
-Դժվար է ասել, չեմ կարծում, որ քաղաքում 50.000-60.000-ից պակաս աշխատավարձ ստացող կա:
-Պետական ծառայողների մեջ շա՞տ կան հայեր.
-Ըստ վերջին՝ այս տարվա տվյալների, հայերը կազմում են աշխատողների մոտ 11 տոկոսը, որն իմ կարծիքով, շատ ցածր թիվ է, սակայն պետք է ասեմ, որ սա ավելի բարձր թիվ է, քան ասենք 5 տարի առաջ: Այո, մենք այդ խնդիրներն ունենք, համակարգային խտրականության հայերի նկատմամբ:
-Կա՞ն խտրականություններ.
-Այո, օրինակ քաղաքի կեսը հայ է, և հրշեջ ծառայությունում 180 հոգուց երեքն են հայ, իմ ընտրվելուց հետո, հայերի թիվը կրկնապատկվել է, և ես երաշխավորում եմ, որ մինչ իմ առաջին ժամկետը՝ 4 տարին ավարտվի, այդ թիվը կտրուկ կբարձրանա:
-Դուք ընտրվել եք, և ուզում եք կոնկրետ հայերի համար ինչ-որ բաներ անել, դա որևէ խնդիր չի առաջացնի՞.
-Հարցը նրանում չի, թե ես ում համար ինչ եմ ուզում, ես ուզում եմ բալանս պահպանվի, որպեսզի ծառայություն մատուցող քաղաքի մարմինները համապատասխանեն քաղաքի բնակչությանը: Եթե հրշեջ ծառայությունը գնում է ինչ-որ մեկի տուն՝ օգնելու, մտնում են տուն և չեն կարողանում բացատրվել այդ մարդու հետ, հասկանում եք ինչ լուրջ խնդիր է դա, և անընդունելի է, Ամերիկայի նման երկրում նման խնդիրներ չպետք է լինեն: Նույնն էլ ոստիկանությունում էր, սակայն ոստիկանությունը շատ շուտ ուղղեց խնդիրը, հիմա մենք ունենք 27 հայ ոստիկան, շարունակաբար քաջարելում ենք, որ մեր երիտասարդները մտնեն այդ համակարգ, ակադեմիա ընդունվեն, շատ կադրեր ունենանք:
-Քաղաքային խորհրդում քա՞նի հայ կա.
-Երկու. Ես ու Արա Նաջարյանը, և կա քարտուղար, մեկ թափուր տեղ կա՝Րաֆֆի Մանուկյանի տեղն է: Նա նախկին քաղաքային խորհրդի անդամ էր, հիմա քաղաքի գանձապահն է. նա էլ է ընտրված պաշտոնյա, Արտաշես Քասախյանն էլ, վերջինս քաղաքի գործավարն է, քարտուղարն է, իսկ թափուր տեղում հայ կլինի, թե ոչ, կիմանաք ընտրությունների արդյունքում, որոնք տեղի կունենան հունիսին:
-Այո, կա:
-Ինձ շատ հաճախ հարցնում են արժե՞ ապրել Ամերիկայում. հիմա ուզում եմ Ձեր կարծիքն իմանալ, Ամերիկայի պես բազմազգ երկրում նման հաջողությունների հասնելը, բարձր պաշտոն զբաղեցնելը կապված է աշխատասիրության, համառության, խտրականությանը դեմ գնալու հետ, հեշտ չէ: Հակասական կարծիքներ կան, ի՞նչ կասեք:
-Հասարակ մի բան ասեմ, այսօր ԱՄՆ-ում մոտ 19-20 մլն չփաստագրված անօրինական էմիգրանտներ կան, ինչ եք կարծում, եթե սա չլիներ մի երկիր, որտեղ արժեր ապրել, 20 մլն մարդ իրեն կենթարկեր այդ նվաստությանը՝ գար , առանց փաստաթղթերի բնակվեր Միացյալ Նահանգներում: Ամերիկան էմիգրանտների երկիր է, թեորիան է այդպիսին, բայց իհարկե սահմանափակումներ ևս կան, ամեն երկիր չի կարող կլանել, ընդունել և մարսել անսահմանափակ թվով մարդկանց, նրանց պետք է աշխատանքներով ապահովես, դա կարող է սոցիալական համակարգը կրախի առաջ կանգնեցնել:
Փորձում եմ նրբորեն պատասխանել, որովհետև դրա մյուս կողմն էլ կա, Հայաստանում մարդիկ մի տեսակ դեպի դուրս մոլուցքով են տարված, ես հաճախ եմ գնում Հայաստան, և բեկումնային փոփոխություններ եմ տեսնում, մարդիկ, որոնք նույնիսկ ամենավատ օրերին չեն մտածել այդ մասին, այսօր միջոցներ են փնտրում երկիրը լքելու: Շատ ցավալի է, և շատերն էլ շատ սխալ պատկերացումներով են գնում Հայաստանից՝ կարծելով՝ ուր էլ գնան, Հայաստանից լավ կլինի, սակայն դա այդպես չի: Եթե խոսքը գնում է երկրում վիճակը բարելավելու մասին, խոսքը գնում է պայքարի մասին, մարդիկ պետք է մնան պայքարեն, երբ արդեն չեն ուզում պայքարել, հեռանում են.
-Պայքարում են, սակայն ոչինչ չի փոխվում.
-Հասկանում եմ, երկար է պետք պայքարել, ես այդ բարոյական իրավունքը չունեմ, որ ասեմ մնան, թե գնան, ինձ կասեն՝ դու 27 տարի վայելում ես: Շատ մարդկանց գիտեմ, որ Հայաստանում ամեն ինչ ունեն, թողնում գալիս են այստեղ, կամ մեկ ուրիշ երկիր՝ կամ տունը ծախում են, ինքնաթիռի տոմս են առնում, հետո հասկանում են, որ լավ մտածված քայլ չէր ասում են՝ Էս ինչ արեցի,, իսկ հետ գալու ճանապարհ արդեն չունեն: Տենդեցիոզ, վարակիչ վիճակ է: Տարբեր տեղերից են գալիս, մի բան է Ֆրանսիայից գաս, մի ուրիշ բան է Հոնդուրասից, Հոնդուրասում սարսափելի վիճակ է, աշխարհի ամենահանցավոր երկիրն է, իսկ Ֆրանսիան բավականին լավ սոցիալ տնտեսական վիճակում է գտնվում, բայց երկու տեղից էլ գալիս են:
-Այստեղ գրավիչ է շատ հայերի համար, աշխատանք կա, հայկական մթնոլորտ է.
-Հիմա շատ ավելի մեղմ է վիճակը, շատ ավելի մերված են իրար համայնքները, մեկը մյուսի հետ է ամուսնացել, որը շատ լավ բան է, մենք մի ազգ ենք, Թուրքիայի հանցագործության պատճառով հայտնվել ենք ցաքուցրիվ վիճակում, մեկը բաղդատցի է դարձել, մեկը արգենտինացի, մեկը ֆրանսիացի: Երբ մենք 88 թվին եկանք ԱՄՆ, այստեղ շատ ընդգծված ներքին և արտաքին քաղաքականություն կար, թե՝ հայաստանցիներին մի օգնեք՝ ինչու են գալիս, իրենք վատն են, մենք լավն ենք, այսպիսի անհեթեթ բաներ: Ինձ այնպես են մեծացրել ծնողներս, որ հայ լինելու գիտակցությունն ամեն ինչից բարձր է եղել: Ես ներգրավվեցի մի կազմակերպության շարքերում, որտեղ հայաստանցիներին մատերի վրա կարելի էր հաշվել, ինձ համար դա խնդիր չէր, նույնիսկ այն մարդիկ, որոնք կարող էին առաջին անգամ ծուռ հայացքով նայել, հետո ժպտում էին: Դու քո ճիշտ ձևը պետք է թելադրես, ոչ թե ենթակա դառնաս գրված և չգրված սխալ օրենքներին, դա էլ կար համայքնում, սակայն հիմա ներհամայնքային վիճակն առողջ է, սակայն իդելական չի: Իրար հետ չհամագործակցել- այդպիսի բան չկա, եթե կա, ապա միայն զուտ անեկդոտային մակարդակի վրա:
-Իսկ մշակութային կյանքն ինչպիսի՞ն է.
— Մշակութային կյանք կա՝ թե հայկական, թե ոչ հայկական: Հայկական մշակութային կյանքը բավական առույգ է, ակտիվ է, շատ են գալիս Հայաստանից, շաբաթը 2 անգամ համարյա համերգ կա:
-Դա ձեր ծրագի՞րն է, թե իրենց նախաձեռնությամբ են գալիս.
-Ծրագիր չէ, քաղաքը նման հարցերով չի զբաղվում: Մշակույթի խթանման գործի շրջանակներում մենք զբաղվում ենք թատրոնների ֆինանսավորմամբ, որպեսզի լավ գործեն, հետևում ենք, որ այդ թատրոնները բաց լինեն բոլորի համար:
Անվճար չէ, եթե գործող թատրոն է, որը պետք է ֆինանսական արդյունքներ ցույց տա, չի կարող անվճար լինել: Մենք նոր բրենդ –գրադարան ենք բացել բարձրունքում, որը մի չքնաղ շինություն է: Դա Գլենդելի մեծահարոստ դոկտոր Բրանդի տունն էր, որը հիմա դարձել է թանգարան: Մենք միացրել ենք հինը և նորը, հին տունը և գրադարանի նոր մասը, որը մոդեռն է, ունենք նաև համերգի փոքրիկ սրահ:
-Իսկ թանգարաններ ունե՞ք, որոնք ցուցադրում են համաշխարհին նկարիչների գործերը.
-Մի քանի գալերիաներ ունենք, սակայն այնպիսի թանգարան, որ մշտական ցուցահանդես լինի, չունենք, որոհետև դա շատ թանկ հաճույք է: Ամբողջ Լոս Անջելեսում մի քանի թանգարաններ կան՝ Մալիբույի, Գեթթիի և բարձրունքի վրայինը: Գեթթիին միլիարդատեր էր, որը գանձեր էր հավաքել 30-40 ական թվականներին աշխարհի տարբեր մասերից: Մի քանիսը կան, որոնք Լոս Անջելես քաղաքում են, նման մասշտաբային թանգարաններ չունենք Գլենդելում:
-Քա՞նի հայ կա Գլեդելում.
-85.000-90.000,
-Իսկ ընդհանուր բնակչության թի՞վը.
-Մոտ 200.000:
-Ի՞նչ կցանկանայիք ասել՝ որպես Գլենդելի նորընտիր քաղաքապետ, որպես հայաստանցի հայ.
-Մեր հայրենիքում, վերջին մի քանի օրվա ընթացքում, ես հասկացա, որ սխալ պատկերացում ունեն, թե ինչ է նշանակում քաղաքապետ լինել Միացիալ Նահանգներում, մեր գործունեության և իրավասության շրջանակը շատ կոնկրետ է և հետևաբար՝ սահմանափակ, այն իմաստով, որ մենք զբաղվում ենք այս քաղաքի և քաղաքի բնակիչների խնդիրներով, որևէ տեղ չի մնում զբաղվել քաղաքից դուրս գտնվող որևէ մեկի խնդիրներով, էլ չեմ ասում ԱՄՆ-ից դուրս գտնվող, և քաղաքապետն, ըստ իմ ընկալման, ունի քաղաքական և սոցիալական պայմանագիր բնակչության հետ, նրանք քեզ ընտրել են, դու նրանց առջև պարտականությունների մի շարք ունես:
-Կասեք ձեր իրավասությունների սահմանը, ի՞նչ կարող եք անել, օրենք կարո՞ղ եք փոխել.
-Իհարկե, ես կարող եմ փոխել քաղաքի օրենսդրությունը այն պրոցեսով, ինչ որ ցանկացած քաղաքային խորհրդի այլ անդամ, այն փոքր տարբերությամբ, որ ես՝ որպես քաղաքապետ, կարող եմ որոշել, թե դա երբ կդրվի քննարկման, և այլն:
Իրավասությունների մեջ մտնում է օրենսդիր պարտակությունները, մենք ենք որոշում, թե այս քաղաքն ինչ օրենքներով պետք է գործի, բնականաբար, ներքին օրենքները պետք է համապատասխանեն առաջին հերթին նահանգային, երկրորդ հերթին՝ դաշնային օրենքներին, մեր իրավասությունների մեջ մտնում է քաղաքի ընդհանուր տեսլականի մշակումն ու իրագործումը, իրագործումը ոչ թե օրենսդիր, այլ վերահսկիչ իմաստով: Մենք հանձնարարում ենք քաղաքի մենջերին՝ գործադիրին, աշխատակազմի ղեկավարին (նա ազգությամբ հայ չէ ):Գործադիրը ստանում է մեզանից ինստրուկցիաներ, և իր պատասխանատվությունն է՝ իրագործել: Մենք էլ վերահսկում ենք. իր աշխատողներն իրեն են հաշվետու, ինքն էլ՝ մեզ: Մենք՝ մանավանդ քաղաքապետը, նաև բարի կամքի դեսպաններն ենք, մենք ենք ներկայացնում քաղաքը դրսում, գնում ենք տարածաշրջանային միջոցառումների, կոնֆերանսների,տարբեր կառույցների հետ ենք բանակցում, մասնակցում ենք ենթակառուցվածաքային նախագծերում:
Ռուզան Ավոյան
- 14:10Ուժեղ մագնիսական փոթորիկ մայիսի 31-ին. վտանգավոր երկրափոթորիկ կհարվածի երկրին
- 14:10Եթե Ադրբեջանի և Հայաստանի միջև կնքվի խաղաղության վերջնական համաձայնագիր, դա դրական ազդեցություն կունենա ողջ տարածաշրջանի վրա․ Թուրքիայի ԱԳ նախարար
- 12:10Ֆիդանը 4 հայկական գյուղերի հանձնման մասին. Թուրքիան լիովին աջակցում է Ադրբեջանին
- 14:10Իրանի և Ռուսաստանի հարաբերություններում փոփոխություն չի լինի․ Լավրով
- 14:10Ուկրաինայի կապիտուլյացիայից հետո Զելենսկին պետք է ձերբակալվի և դատարանի առաջ կանգնի կամ չեզոքացվի՝ որպես ահաբեկիչ․ Մեդվեդև
- 11:10Իրանի նախագահի ուղղաթիռը վթարի է ենթարկվել տեխնիկական անսարքության պատճառով. ԻՐՆԱ
- 12:10«Ոչ ոք չի կարող պառակտում մտցնել Իրանի և Ադրբեջանի միջև»
- 11:00Իրանի նախագահն ու արտաքին գործերի նախարարը մահացել են ուղղաթիռի վթարի հետևանքով
- 13:10Պենտագոնը հրաժարվել է թույլ տալ Ուկրաինային ամերիկյան զենքով հարվածել Ռուսաստանին
- 12:10Լուկաշենկոն, այցելելով իր եղբորը՝ Ալիևին, հիշել է «ձեր ազատագրական պատերազմի» նախորդած ընթրիքն ու իր խորհուրդները
09.09.2024 | 12:51
26.06.2024 | 10:01
31.05.2024 | 12:54
31.05.2024 | 12:10
31.05.2024 | 11:10
29.05.2024 | 15:42
29.05.2024 | 12:10
29.05.2024 | 11:17
28.05.2024 | 13:20
28.05.2024 | 13:02
28.05.2024 | 11:17
28.05.2024 | 11:11
28.05.2024 | 10:37
24.05.2024 | 15:10
24.05.2024 | 13:10
24.05.2024 | 12:17
24.05.2024 | 11:29
23.05.2024 | 15:10
23.05.2024 | 14:10
23.05.2024 | 13:10
23.05.2024 | 11:10
22.05.2024 | 15:10
22.05.2024 | 14:10
22.05.2024 | 13:10
22.05.2024 | 12:10
22.05.2024 | 11:10
21.05.2024 | 15:10
21.05.2024 | 14:10
21.05.2024 | 13:10
21.05.2024 | 12:10
21.05.2024 | 11:10
20.05.2024 | 15:10
20.05.2024 | 14:10
20.05.2024 | 13:10
20.05.2024 | 12:10
18.05.2024 | 15:10
-
Հասցե` Հայաստան, 0023, Երևան, Արշակունյաց 2
Հեռ: +374 (10) 06 06 23 (413, 414), +374 (99) 53 58 26
Էլ. փոստ` armv12@mail.ru -
2010-2011 © Բոլոր իրավունքները պաշտպանված են:
Մեջբերումներ անելիս հղումը armversion.com-ին
պարտադիր է: Կայքի հոդվածների մասնակի կամ
ամբողջական հեռուստառադիոընթերցումն
առանց armversion.com-ին հղման արգելվում է: -
Կայքում արտահայտված կարծիքների համընկնումը
խմբագրության տեսակետի հետ պարտադիր չէ:
Գովազդների բովանդակության համար
կայքը պատասխանատվություն չի կրում:
Բոլոր իրավունքները պաշտպանված են: Copyright “Armversion.com” 2010.