Ամեն անգամ, երբ որևէ նորմալ մարդու պաշտոն են տալիս, ես անհանգստանում եմ նրա համար։ Պարտադիր չէ, որ այդ մարդիկ իրենց պաշտոնավարության ժամանակ անպարկեշտ արարքներ թույլ տան։ Սակայն համապատասխան միջավայրը, որոշակի մտավոր և հոգևոր մակարդակը չեն կարող իրենց հետքը չթողնել։ Եվ եթե նույնիսկ նրանք մի քանի ամսում կամ մի քանի տարում այդ միջավայրին հատուկ հայհոյանքները չեն սերտել, ուտելու ժամանակ չփչփացնելու սովորություն չեն ձեռք բերել և իրենց նյութական վիճակը չեն բարելավել, միևնույն է, այդ՝ հիմնականում դրական ներուժ ունեցող մարդիկ ընկալվում են որպես «նրանցից» մեկը։ Մի քանի ներկա և նախկին նախարարների մասին դա կարելի է ասել անվերապահ և վերապահումներով՝ երկրորդ դեպքում այն պատճառով, որ, իմ տպավորությամբ, նրանք էապես փոխվել են պաշտոնավարության ընթացքում։

Պատկերացրեք, նույն տագնապն ունեն, երբ իմ շրջապատի կամ, ենթադրաբար, իմ արժեքները դավանող մարդիկ դառնում են պատգամավոր։ Նույնիսկ խիստ ընդդիմադիր։ Որովհետև ինչքան էլ դու «քլնգես» իշխանությանն ու նրա ներկայացուցիչներին, ամիսը առնվազն 8 օր Շմայսի կողքը նստելուց դու, ուզած-չուզած, որոշակի «շմայսություն» ես ձեռք բերում, վարակվում ես նրա աշխարհընկալմամբ։

Հաշվի առնենք նաև, որ քաղաքականությունը, ինչպես գիտենք, պրագմատիկ ոլորտ է. այսօր դու ընդվզում ես նման կերպարների դեմ, իսկ վաղը գալիս ես այն եզրակացության, որ հենց Շմայսը կամ Թոխմախի Մհերն է հայկական Իվանիշվիլին, և հենց նա է փրկելու հայ ժողովրդին՝ իրականացնելով օլիգարխա-դեմոկրատական հեղափոխություն:

Առավոտ