Հոդվածի առիթ հանդիսացավ Սահմանադրական դատարանում քննարկվող կենսաթոշակային պարտադիր կուտակային համակարգի մասին օրենքը, որի ժամանակ ելույթ ունեցավ Աշխատանքի և սոցիալական հարցերի նախարարը:

Ինքը՝ նախարարը խոստովանեց, որ հասարակությունը դեմ է պարտադիր կուտակային կենսաթոշակային համակարգին, որովհետև տեղյակ չէ օրենքին: Ակամայից հիշեցի, որ դեռևս հունվար ամսին երկրի նախագահը տարբեր գերատեսչություններում, հանդիպումների ժամանակ, պահանջեց, ժողովրդին լայնորեն տեղեկացնել նոր օրենքի դրական և անհրաժեշտ բաղադրիչների մասին:

Մի՞թե կառավարությունը իր ողջ ներուժով ու գերատեսչություններով չկարողացավ ստեղծել մասնագետների մի խումբ, որոնք կկարողանային կազմակերպել քննարկումներ ու հանդիպումներ՝ ժողովրդին տեղեկացնելու կենսաթոշակային բարեփոխման դրական կողմերը և համապետական նպատակահարմարությունը:

Այսինքն՝ երկրի նախագահի պահանջը կարևորագույն բարեփոխման մասին անտեսվել է: Այն, որ ՀՀ նախագահի խոսքն արդեն արժեք չունի երկրում, մտորելու տեղիք է տալիս, սակայն ծանոթ լինելով, թե ինչպիսի քաղաքական ուժերի վրա է հենվում ՀՀ նախագահը, ակամայից հարց է ծագում, թե՝ այդ քաղաքական հենարանը նրան բարեկամ է, թե՞ դավաճան:

Բերենք մի քանի օրինակներ. հասարակական բուռն շարժումների շրջանում, երբ մարդիկ օգտվելով իրենց ազատությունից, տարբեր հավաքների, երթերի, միտինգների ժամանակ իրենց կարծիքն են արտահայտում, Գալուստ Սահակյանը, մեջբերելով Հովհաննես Թումանյանի խոսքերը, այդ շարժումները բնութագրում է որպես կործանարար ամբոխի ելույթ, իսկ Կրթության և գիտության նախարար Աշոտյանը կարևորագույն նշանակության հարցերի քննարկման ժամանակ, ինքնավստահ ցինիզմով, (որը նրան տվել է իշխանական աթոռը և ոչ նրա անձի արժանիքը), վիրավորում է պատգամավորներին: ՀՀԿ անդամները իրենց պահվածքով ցույց են տալիս, որ նրանք հասարակության հետ չեն, և ժողովրդավարական ցանկացած շարժում ընդունում են թշնամաբար:

Վերջին շրջանում, բոլոր կարևորագույն հարցերի քննարկման ժամանակ իշխանության ներկայացուցիչներ ՀՀԿ-ական պատգամավորներն ու կառավարության անդամներն ամբարտավան կեցվածքով փողոցի տղայական պահվածքով հարցերի քննարկումը տանում են վիրավորանքների դաշտ, որովհետև նրանց մոտ բացակայում է հարցերի խորը համակողմանի վերլուծությունների ունակությունը և հստակ պատասխանները:

Այսպիսի հասարակական -քաղաքական իրականության մեջ առավել, քան դրական են երևում ընդդիմադիր պատգամավորներն՝ իրենց գիտական ու ազգային մոտեցմամբ:

Բոլորին է հայտնի, որ ՀՀԿ-ն՝ որպես կուսակցություն, քաղաքական դաշտում գոյություն ունի միայն իշխանության թույլտվությամբ ու հովանավորությամբ, սակայն ՀՀԿ-ն այսօր խանգարում է անգամ իշխանություններին՝ իր ոչ ազգային ու թույլ պրոֆեսիոնալ պահվածքով: Որպես քաղաքական կուսակցություն՝ այն հենվելով Աշոտ Նավասարդյանի ու Անդրանիկ Մարգարյանի ստեղծած գաղափարական հենքի վրա, չզարգացրեց այն, որովհետև մերօրյա ՀՀԿ -ականներին ոչ թե գաղափարներն են հետաքրքրում, այլ կուսակցության ընձեռած իշխանական և բիզնես հնարավորությունները:

Կառավարությունը հանրության կողմից բարձրացված ոչ մի հրատապ հարցի չի կարողանում պատասխանել և փորձում է խոհափիլիսոփայական կամ ամբարտավան խոսքերով  ծածկել հասարակական հետաքրքրություն ներկայացնող խնդիրներն ու դժվարությունները:

Երբ փոխվարչապետն ի լուր Հայաստանի Հանրապետության, Ազգային ժողովի ամբիոնից հայտարարում է, որ կառավարության ուշադրության կենտրոնում են սահմանամերձ բնակավայրերը, և հսկայական միջոցներ են ծախսվում՝ կրթակենցաղային շինությունների վերանորոգման ու ճանապարհների բարեկարգման վրա, այդ նույն սահանամերձ բնակավայրերի բնակիչները հիասթափվում են և իշխանություններից, և երկրի նախագահից, որովհետև նրանք մի կերպ են քանդուքարափ ճանապարհներով, հասնում իրենց բնակավայր, տեսնում փակված դպրոցներ ու մանկապարտեզներ, երկաթյա կողպեքներով փակված դարպասների դռներ և հասկանում են, որ իրենք ոչ ոքի պետք չեն: Մինչդեռ իշխանավորները ստում են և էլ ավելի լկտիանում ու թալանում:

Մի՞թե դա դավաճանություն չէ երկրի նախագահի նկատմամբ, երբ իրական պատկերը ներկայացնելու և բարեփոխումների ուղիներ ծրագրելու փոխարեն՝ ոչինչ չասող հայտարարություններ են անում  նպաստելով երկրի կործանմանը:

Սերժ Սարգսյանն այսօր չունի քաղաքական հենարան, նա հենվում է մարդկանց վրա, ովքեր իրենց անգործությամբ ու անհատական թույլ որակներով դավաճանում են իրեն:

Շարունակելի…

Պատմաբան-հասարակագետ,

Արցախյան ազատամարտի մասնակից Վոլոդյա Հովհաննիսյան