Որ Ռոբերտ Քոչարյանը խաղի մեջ է. դրանում ոչ մի կասկած չկա։ Քոչարյանը նախորդ տարեվերջին միացավ կառավարության դեմ ուղղված քննադատություններին, հետո ԲՀԿ պատգամավորները սկսեցին պաշտպանել Քոչարյանին. հետո տեղի ունեցավ Հայ ազգային կոնգրես կուսակցության Մարտի 1-ի հանրահավաքը, որտեղ ելույթ ունեցողներից ոչ ոք Քոչարյանի անունը չշոշափվեց։

Մարտիմեկյան հանրահավաքում, հատկապես մարտիմեկյան հանրահավաքամ, նման բան կարող էր պատահել միայն մի դեպքում՝ եթե ելույթ ունեցողներին հատուկ ասվեր Քոչարյանի մասին չխոսել։ Հետո ԲՀԿ-ական պատգամավոր. 2008 թվականի Մարտի 1-ին ներքին զորքերի հրամանատար Գ. Գրիգորյանը խոսեց Քոչաոյանի վերադարձի մասին, հետո ԲՀԿ վարչության անդամ Վարդան Բոստանջյանը չբացառեց. որ Քոչարյանը կարող է լինել վարչապետի իրենց թեկնածուն։ Սրանք չեն կարոդ պատահականություններ լինել։

Քառյակի տեղեկացված ներկայացուցիչները կոնֆինդենցիալ զրույցներում խոստովանում են, որ Քոչարյանը գործի մեջ է, բայց ասում են. թե նրան ընկալում են որպես գործին օգուտ տվող և նշում, որ նա ընդամենը օգնական ուժ է՝ իր կապերով, ազդեցությամբ, բայց չի կարող որևէ քաղաքական հավակնություն ունենաք և ընդամենը ուզում է աջակցել Գագիկ Ծառուկյանին։

Կարելի՞ է արդյոք լուրջ վերաբերվել այս փաստարկին։ Իհարկե, ոչ։ Որովհետեւ Քոչարյանի ինչի՞ն է պետք, օրինակ, Գագիկ Ծաոակյանին իշխանության հասցնելը։ Որ ստվերից ի՛նքը ղեկավարի։ Բայց Քոչարյանը դեո 2010-ին տված հարցազրույցում ասել է. որ իշխանությունը, ինչպես նաև պատասխանատվությանը, չի կարոդ ստվերային լինել, այսինքն իշխանության ունենալու համար անհրաժեշտ է լինել իշխանության դե յուրե կրող։ Եվ հետո, ինչո՞ւ պետք է Ռոբերտ Քոչարյանը ուզենա ուրիշին բերել իշխանության։ Հենա 2008-ին Սերժ Սարգսյանին բերեց։ Եթե այդ քայլը հիմա սխալ է համարում, եթե Սերժ Սարգսյանն ու Տիգրան Սարգսյանը իրեն քցել-ղավաճանել են, ինչո՞ւ նույնը չի կարող անել Գազիկ Ծաոուկյա նը։ Եթե իրոք ռևանշի կարիք ունի Սերժ Սարգսյանի խոսքով ասած, հո ախմախ չի՞ նույն սխալը երկրորդ անգամ կրկնի։ Իսկ եթե Սերժ Սարգսյանը իրեն չի քցել ու դավաճանել, ին չո՞ւ պետք է նրա դեմ ուգենա գործել Ռոբերտ Քոչարյանը։

Եվ ուրեմն, բոլոր հիմքերը կան պնդելու, որ հրաշալի քառյակայի պրոցեսի հիմնական դերակատարներից մեկը հենց Ռոբերտ Քոչարյանն է, որովհետեւ Գագիկ Ծաոուկյանը, որ ինչպես ինքն է խոստովանել ոչ քաղաքական գործիչ է, ոչ էլ ընդդիմադիր, էդքան դուխ չէր ունենա մեծ խաղեր բռնել։ Եթե բռնել է, խաղը, ուրեմն, պայմանավորված է Ռոբերտ Քոչարյանով կամ Սերժ Սարգսյանով, կամ երկուսը միասին։ Այլապես՝ ինչպես բացատրել, որ ՀՅ դաշնակցությունը, որ քաղաքական ոսոխ է համարել ու համարում Լևոն Տեր-Պետրոսյանին. որոշել է նրա հետ համատեղ ապագա կառուցել։ Ազգի փրկության հա՞րց Է. 22 տարի է. ազգի փրկության հարց է. բայց այս 22 տարվա մեջ Դաշնակցությունը մի ժամ անգամ Տեր-Պետրոս յանի հետ ազգի փրկությամբ զբաղվելու տարբերակը հնարավոր չի համարել։ Թե՞ ՀՅԴ-ն որոշել է դառնալ Գագիկ Ծաոուկյանի հետևորդ։ Եթե որոշել է, ինչո՞ւ է ուրեմն Սերժ Սարգսյանի ձեռքից դեսպանի ու հյուպատոսի պաշտոն ստանում։ Թե՞ Սարգսյանից դեսպանի պաշտոն ստանալն ու Ծաոուկյանի հետևորդ լինելը չեն հակասում իրար։

Քառյակի գործում մեծ դեր կարող է ունենալ Ռուսաստանը, բայց Մոսկվայում ո՞վ ավելի մեծ կապեր ունի, քան Ռ. Քոչարյանը։ Ոչ ոք։ Ու եթե Մոսկվայի հետ կապը Քոչարյանն է, ուրեմն շեֆն է Քոչարյանը։

Իսկ ի՞նչ է ուզում Ռուսաստանը, իշխանափոխությո՞ւն։ Ինչի՝ համար, էդ ի՞նչ է Մոսկվային պետք ստանալ ՀՀ գործող իշխանությունից, որ չի կարողանում։ Չկա էդպիսի բան։ Ի՞՛նչ է ուզում ուրեմն, ընդամենը մի բան՝ որ իշխանությանն էլ լինի 100 տոկոսով և անվերապահորեն ռուսամետ. ընդդիմությանն էլ։ Իշխանության հարցը լուծել է, մնում Էէլուծի ընդդիմության հարցը։ Կարո՞ղ է իշխանափոխություն ուզենա Մոսկվան. բայց ինչո՞ւ պիտի քանդի իրեն ձեռնտու դիրքը, ի՞նչ է, Սերժ Սարգսյանի խոսքով ասած ախմա՞խ է։ Հիմա ունի լիովին վերահսկելի իրավիճակ, ինչո՞ւ պիտի ցանկանա փոփոխություն։

Հայկական ժամանակ