Չգիտեմ՝ ինչպես արտասահմանում, բայց Հայաստանում ոչ մի խորհրդարանական հանձնաժողով ոչ մի խնդիր չի լուծել։ Հիշեք՝ ինչին են նպաստել «ԱրմեՏելի», մազութի, «Հոկտեմբերի 27»-ի հանձնաժողովները։ Պատգամավորները և նրանց ընտրողները ինչ-որ ձևով մոտեցե՞լ էին ճշմարտությանը, թե՞ դա պարզապես իրար մեղադրելու որոշակի առիթ էր։

Մարտի 1-ի հանձնաժողով նույնպես մի անգամ ստեղծվել էր։ Այնտեղ, որքան հիշում եմ. ՀԱԿ առաջնորդ Լևոն Տեր-Պետրոսյանը հանրահավաքի ժամանակ կատակով գործուղել էր ՀՀՇ-ի, այն ժամանակ դեռևս ոչ ամբողջապես ՀՀԿ-ի Գևորիկին։ Եվ այդ հեգնական վերաբերմունքը միանգամայն արդարացված էր, որովհետև այդ հանձնաժողովի աշխատանքի արդյունավետությունը հավասար էր զրոյի։

Այլ բան է` նույն խնդրով գործող փաստահավաք խումբը, որում Անդրանիկ Քոչարյանը և Սեդա Սաֆարյանը իրենց տրված իրավասությունների սահմաններում բարեխիղճ են աշխատել։ Սակայն հետագայում պարոն Քոչարյանը, ինչպես հայտնի է, դուրս եկավ «ՀԱԿ-ի գծից», և, հավանաբար, հենց այդ պատճառով այդ խմբի բավականին ուշագրավ զեկույցները չեն վկայակոչվում։

Այդքանով հանդերձ՝ զարմանալի է ՀՀԿ-ի, մեղմ ասած, հետևողական կեցվածքը։ Արդեն առնվազն երրորդ անգամ է այդ խմբակցությունը սկզբում ասում է, որ կողմ է նման հանձնաժողովի ստեղծմանը, հետո վերջին պահին փոշմանում է՝ վախենալով «քաղաքական շահարկումներից»։ Գուցե իսկապես մտավախություն կա, որ նման հանձնաժողովը ինչ-որ սենսացիոն բացահայտումներ կանի։ Բայց այդ դեպքում ինչո՞ւ է սկզբում համաձայնում:

Առավոտ