Սրտի ուրախութիւն զգալ՝ բացուող արշալոյսին, գարնան զարթօնքին, ծիլ ու ծաղկի փթթումին, մանկան ժպիտին, երկնքի անսահմանութեան, ամպերու խաղին… մէջ….եւ այս բոլորը տրուած են բոլոր մարդոց հաւասարապէս, անխտիր ի վայելումն աչաց եւ հոգւոց: Փո՞քր ուրախութիւն կը պարգեւեն բնութեան, կեանքի այս տարրերը, զորս չենք ալ նկատեր շատ անգամ՝ կլանուած ըլլալով առօրեայ վազք ու հեւքով, մեծ ուրախութիւն գտնելու խաբեպատիր մարմաջով, անդուլ փնտռտուքով…: Բայց բուն ուրախութիւնը, ոգեկան ուրախութիւնը՝ այս հաղորդակցութեան մէջ չէ՞ արդեօք, բնութեան եւ կեանքի փոքրիկ եւ աննշան թուացող, խորքին մէջ հրաշք-երեւոյթներուն հետ….

***

Երանի՛ այնքան զօրաւոր ըլլայինք որ մեր ԱՐԺԵՀԱՄԱԿԱՐԳԸ օրինակ ըլլար այլոց, մեր ՄՇԱԿՈՅԹԻ ստեղծած գանձերը ներշնչարան դառնային իրենց համար, մեր ուրոյն նկարագիրը, աշխարհազգացողութիւնը, ապրելակերպը ոգեշնչէին ուրիշները….տակաւին մեր Մեծասքանչ լեզուն բաղձային սորվիլ, անով կարդալ փափաքէին Մեծն Նարեկացիի մատեանը եւ այլ մեծերու ստեղծագործութիւնները….: Արդեօ՞ք անիրագործելի ԵՐԱԶ է սա…Բնա՛ւ երբեք: Տասներորդ դարուն, երբ մենք կառուցեր էինք հազարագմբէթ հիասքանչ ոստանը՝ ԱՆԻՆ, ունէինք մատենագրութիւն, Նարեկացի….անգլիացիները «ծառերու վրայ էին», ինչպէս պիտի ըսէր CHRISTOPHER WALKER, Մելգոնեան Կրթական Հաստատութեան պատմական բեմէն..: Կրնա՞նք մեր դարաւոր ՄԵԾՈՒԹԻՒՆԸ ետ բերել…ՍԱ ՊԻՏԻ ԸԼԼԱՅ ՄԵՐ ՄԱՐՏԱՀՐԱՒԷՐԸ….ԵՒ ԿՐՆԱՆՔ, եթէ մեր ամբողջ անհատական-ազգային հոգեմտաւոր ներուժը, ոգիի տքնանքը ուղղենք այդ սրբազան նպատակին եւ ի կատար ածենք մեր առաքելութիւնը….

Երան Գույումջյանի ֆեյսբուքյան էջից