Հոգեւոր-բարոյական-ընկերային ՃԳՆԱԺԱՄ է ամէնուրեք, տակաւին՝ տնտեսական-քաղաքական ալ…: Ո՞ւր հասաւ մեր այս հի՛ն-հի՛ն աշխարհը՝ արհեստագիտական սրաթռիչ նուաճումներէն ետք: ՃԳՆԱԺԱՄ է մարդ էակին սրտին մէջ, հոգիին մէջ….քանզի ան երբեք չկրցաւ ՆԵՐԴԱՇՆԱԿԵԼ իր սիրտը, միտքն ու հոգին ՄԵԾՆ ԲՆՈՒԹԵԱՆ հետ, անոր անխախտ ՕՐԷՆՔՆԵՐՈՒՆ հետ…, գուցէ կարծելով թէ իր գիտական-արհեստագիտական մտքով՝ պիտի կարենար տիեզերքը նուաճել…: Գոռոզամիտ եւ ամբարտաւան իր այս վարքագիծով, ան տակաւ հեռացաւ այն ԱԺԷՔՆԵՐԷՆ, որոնք բուն նպատակն են իր գոյութեան՝ այս աշխարհիս երեսին, եւ դարձաւ ՍՏՐՈՒԿԸ ընչաքաղցութեան, մակերեսային հաճոյքներու, բարօր եւ աւելի բարօր ապրելակերպի, որոնք սահման չունին, եւ էապէս ոչինչ կու տան ՆԵՐԱՇԽԱՐՀԻԴ ՀԱՐՍՏԱՑՄԱՆ, ԻՄԱՍՏՈՒԹԵԱՆԴ, ԳԻՏԱԿՑՈՒԹԵԱՆԴ ԽՈՐԱՑՄԱՆ….Կ’արժէ՞ կեանք մը ամբողջ ապրիլ՝ միայն ապրելու համար, հաճոյքներ եւ բարօրութիւն վայելելու համար միայն եւ մնալ էապէս ԱՂՔԱՏ ՀՈԳԻՈՎ, ՍԻՐՏՈՎ ու ՄԻՏՔՈՎ…..

Երան Գույումջյանի ֆեյսբուքյան էջից