Կառավարության վերջին նիստում քննարկվում էր մայիսի 16-ը «Ուսանողների և երիտասարդների օր» ճանաչելու հարցը, որի վերաբերյալ զեկույցով հանդես եկավ ԿԳ նախարար Արմեն Աշոտյանը:

Քննարկման ժամանակ եթերում հնչեց մի նախադասություն, որը վիրավորական ապտակ էր յուրաքանչյուր արժանավոր հայի համար: Երբ Աշոտյանն իրեն հատուկ ամբարտավանությամբ հայտարարեց, թե՝ «Դե մայիսն անվանում են հաղթանակների ամիս»:

Այնպիսի տպավորություն ստացվեց, որ կառավարության նիստի մասնակիցների համար մայիսյան հաղթանակները վերացական, իրենց չվերաբերող երևույթներ են:

Զարմանալի է, որ կառավարության ոչ մի անդամ չհակադարձեց և չասաց, որ մայիսը ոչ թե անվանում են հաղթանկաների ամիս, այլ այն իրականում հայ ժողովրդի մեծագույն ինքնագոյության  ապացուցման ու հաղթանակների ամիսն է:

Անկեղծ ասած, չեմ զարմանում Աշոտյանի հիմար արտահայտության և նիստի մասնակիցների քար լռության վրա, որովհետև ներկա գտնվողներից և ոչ ոք, բացի Պաշտպանության նախարար Սեյրան Օհանյանից, առնչություն չի ունեցել երկրապահի հերոսական մաքառման, Շուշիի փայլուն ազատագրման ազգային նվաճումներին, առավել ևս՝ իրենց հոգու մեջ նրանք չեն կրում Սարդարապատի հերոսամարտի ոգին ու հայրենական մեծ պատերազմի հաղթանակի կարևորությունը:

Պարոն Աշոտյան, մայիսը ոչ թե հաղթանակների ամիս են անվանում, այլ այն մեր ժողովրդի զենքի, փառքի ու ոգու հաղթանակների ամիսն է: Այն այդպիսին եղել է ու կմնա հավերժորեն՝ անկախ ժամանակավոր գործիչների գնահատականներից:

Ես կզարմանայի, եթե դուք ձեր մեջ կրեիք այդ ամսվա խորհուրդը: Դուք՝ որ հայոց բանակում չեք ծառայել, ոչ մի ընդհանրություն չունեք Արցախյան ազատամարտի ու երկրի պաշտպանունակության հետ:

Ինձ թվում էր, որ եթերից հնչած այդ նախադասության համար, նա պատասխան կտար երկրի նախագահի առաջ, որը մայիսյան հաղթանակներ կերտողներից մեկն էր, սակայն վաղուց մեր երկրի նախագահը շատ արագ ու դաժանորեն հաշվեհարդար է տեսնում Արցախյան ազատամարտի հաղթանակը կերտած գնդապետների ու գեներալների հետ, հեքիաթ է անվանում չինովնիկների կողմից արված պետական թալանը և ներում է պետականության բարոյականությանը ծանր հարված հասցնող իր թիմի անդամներին:

Արցախյան ազատամարտի մասնակից, պատմաբան-հասարակագետ,

գնդապետ Վոլոդյա Հովհաննիսյան