Որքա՛ն կը խօսինք, կը ճառենք մեծաբարբառ, պոռպռան բառերով, հայրենասիրութիւն կը քարոզենք ամենուր, մենք մեզ վեր կը դասենք այլ ազգերէ, բայց մինչ վերջինները համախմբուած կը մնան իրենց ազգային գերագոյն շահերուն շուրջ, մենք կը տարանջատուինք իրարմէ շարունակ եւ հո՛ն ուր կը գտնուին փոքրաթիւ խումբ մը հայեր, այնտեղ կը գործեն գոնէ երեք կուսակցութիւն, իրերամերժ եւ իրարու թշնամաբար տրամադրուած….

***

Ցեղասպանութենէն եւ Հայրենահանումէն հարիւր տարի ետք, կրնա՞նք ըսել որ ա՛լ կազմակերպուած, միասնական ազգ ենք՝ Սփիւռքի մէջ, թէ՞՝ կը մնանք «փոշի ազգ», անտէր, անտիրական, անկազմակերպ, զուրկ՝ մեզ լի՛իրաւ ներկայացնող Մէկ Լիազօր, Ներկայացուցչական Մարմինէ, ինչ որ պիտի հնարաւորէր որ ՄԷԿ ՁԱՅՆՈՎ ներկայանայինք՝ ներհայկական ճակատի վրայ, թէ միջազգային ատեաններուն առջեւ, յստակօրէն գիտնալով մեր Պահանջները եւ մէկտեղելով, համադրելով մեր ցիրուցան ոյժերն ու կարելիութիւնները….

***

Հայրենի հողին վրայ համախումբ կեանքն է երաշխիքը հայկականութեան յարատեւման, պահպանման, վերակերտման, պայմանաւ որ անշուշտ հաւատարիմ մնանք ազգային մեր էութեան….Հայրենիքէն դուրս, օտար ափերու վրայ ցրուած հայութիւնը կը փոշիանայ, տակաւ կը կորսնցնէ ազգային իր դիմագիծը, բոյրն ու թոյրը….այնպէս ինչպէս արմատախիլ բոյսը կը կորսնցնէ իր բուն տեսքը, գոյնն ու բուրմունքը, եթէ ան տեղադրուի այլ հողի մէջ, որ անհարազատ է իրեն….Սփիւռքի հայութիւնը դատապարտուած է դանդաղ մահուան, եթէ ան իր արմատները չերկարէ դէպի իր Մայր հողը, անկէ ստանալու իր սննդարար, կենարար աւիշը….

Երան Կույումջյանի ֆեյսբուքյան էջից