Ունի՞նք երբևէ մենք՝ հայերս, ՉԱՓԻ զգացում….Մեր ուշադրութեան կիզակէտը շատ անգամ կը դարձնենք երկրորդական հարցերը, նոյնիսկ երրորդական….աչքէ գիտակցաբար թէ անգիտակցաբար հեռացնելով առաջնայինը, առաջնահերթը….Առարկայական եւ անաչառ մօտեցումէ ընդհանրապէս զուրկ ըլլալով, մեզմէ ամէն մէկը ի դժբախտութիւն մեր ժողովուրդին, կ’ուզէ ի՛ր Օրակարգը յառաջ տանիլ, ի՛նք երեւիլ, ի՛ր ըրածը ընդգծել, շեշտադրել, միաժամանակ՝ շուքի մէջ ձգել այլոց ըրածը….Պիտի հասուննա՞նք վերջապէս եւ պիտի կարենա՞նք ամէն երեւոյթ, իրադարձութիւն արժեւորել՝ հայ կեանքին մէջ ունեցած իր ճիշդ տեղին ու դերին մէջ…

***

Հանգիստ, քաղքենի եւ յղփացած կեանքով ապրող մարդը ընդհանրապէս կը դառնայ ծուլամիտ եւ թուլակամ, կը կորսնցնէ տակաւ՝ արդարութեան եւ բարոյական բարձր արժէքներու եւ սկզբունքներու համար պայքարելու իր կամքն ու կորովը, կը դառնայ ստրուկը հեշտակեաց կեանքին, որ ճահիճի մը նման կուլ կու տայ անոր մաքառելու, ոգորելու, գոյութեան գերագոյն նպատակի մը ի խնդիր՝ ինքզինք նուիրաբերելու ձգտումն ու ոգին…..

Երան Կույումջյանի ֆեյսբուքյան էջից