1955 թվականի այս օրը Վլադիմիրի բանտում մահացավ պետական, ռազմական գործիչ Գարեգին Նժդեհը:
ՆԺդեհը ծնվել է քահանայի ընտանիքում՝ 1886 թվականի հունվար 1-ին Նախիջևան գավառի Կզնուտ գյուղում: Սկզբնական կրթությունը ստացել է Նախիջևանի ռուսական դպրոցում: Հետո ուսումը շարունակել է Թիֆլիսի ռուսական գիմնազիայում: 17 տարեկանում նա միանում է հայ ազատագրական շարժմանն ու իրեն նվիրում հայ հեղափոխության գործին: 1907-1908 թվականներին Գարեգին Նժդեհը մտնում է Հ.Յ.Դաշնակցության շարքերը:

Զենք և ռազմամթերք տեղափոխելու համար Նժդեհը 1909 թվականին վերադառնում է Կովկաս, որտեղ էլ ձերբակալվում ցարական իշխանությունների կողմից: 3 տարի մնալով այնտեղ’ տեղափոխվում է Բուլղարիա: Հայաստանի Հանրապետության հռչակումից հետո’ 1918 թվականի ի վերջին, Նժդեհը ՀՀ կառավարության կողմից նշանակվում է Նախիջևանի գավառապետ: 1946 թվականի նոյեմբերին Նժդեհին Մոսկվայից ուղարկում են Երևան, ուր դատաքննությունը ավարտվում է 1948 թվականին. Նժդեհը դատապարտվում է 25 տարվա բանտարկության: 1953 թվականի Ամառը նրան տեղափոխում են Երևանի բանտ, այնտեղից էլ’ Վլադիմիր, որտեղ էլ մահանում է:

Նշենք, որ նրա աճյունը 1983 թվականին տեղափոխվել է հայրենիք. մի մասն ամփոփվել է Խուստուփ լեռան ստորոտում, մյուս մասը’ Սպիտակավոր եկեղեցու բակում:

Գարեգին Նժդեհի մտքերից

Անհայրենասեր ժողովուրդը,եթե այսօր չէ,անհայրենիք կդառնա վաղը:

Հերոս չէ նա, ով գիտակցում է, որ ինքը հերոս է:

Խոսքդ պիտի լինի համակ լույս և ճշմարտություն – կայծակ, որը զարկելուց առաջ լուսավորում է առարկաները:

Մեր սեփական ցավերը մեղմելու, մոռանալու մի հատիկ միջոց կա – մտածել այլոց ցավերի մասին:

Անպարտելի է մնում նա, ով մահն է ընտրում իրեն առաջնորդ:

Հաճախ կաշառվում են պատմաբանները, պատմությունը՝ երբեք:

Դատապարտելի է նաև պայմանական հայրենասիրությունը:Հայրենիքը պետք է սիրել անկախ իր քաղաքական ռեժիմից,ինչպես նաև անկախ մեր քաղաքական համոզմունքներից:

Անհայրենասեր ժողովուրդ,ասել է`անիդեալ և աննպատակ ժողովուրդ,որ իրենից ներկայացնում է մի տրցակ,բայց ոչ թե մի մարմին,«անհատների փոշի»,բայց ոչ գրանիտե ժայռ,որպիսին պիտի լինեն ժողովուրդները`միջազգային արնոտ փոթորիկներից պաշտպանվելու համար: