Չեմ ընդունում, որ անընդհատ դժգոհում ենք մեր երկրից. ոչ ոք իր լավը մեզ չի տա, պահանջատերը մենք  ենք: Ու այդ տեսակետից գերմանացիները նախանձելի պահանջատեր են:

Այնպես չէ, որ առաջին անգամն էի արտերկրում ու հիացած — զարմացած եմ, պարզապես ձմռանը շատ վաղուց չէի ճամփորդել և այդ ֆոնին՝ զուգահեռներն ավելի ակնառու էին ու տխուր, նամանավանդ, երբ մեկնեցի, Երևանում ձյուն չկար, վերադառնում եմ ու սառցեպատ փողոցներ են շուրջս:

Չգիտեմ, ինչից սկսեմ, նախ առաջինը, որ նախանձ է արթնացնում, այն հարգանքն է, որ կա այդ երկրում սեփական ժողովրդի նկատմամբ: Հասարակ մահկանացուների համար ստեղծված էին ամենաիդեալական պայմանները՝ բոլոր բնագավառներում. այս տարի Եվրոպայում աննախադեպ ձմեռ էին կանխագուշակում, իրոք, հեքիաթային ձյուն էր ու շատ ցուրտ, բայց ես, որ տանել չեմ կարողանում ձմեռը, հաճույքով էի դուրս գալիս:

Այստեղ ձյունը մաքրում էին «օդում»: Փողոցներում, մայթերում ձյան փաթիլ անգամ չկար մաքուր, չսառած գետնին, ուղղակի ասֆալտը թաց էր: Երևանում հաշմանդամների համար իբր սարքված թեքահարթակները պատուհաս են դարձել բոլորի համար, դրանք, կարծես, հատուկ հարմարեցված են սայթաքելու համար: Պետք էր տեսնել, թե Գերմանիայում ինչ հմտությամբ էին սարքված  թեքահարթակները:

Մարդիկ՝ խաղաղ, ժպտուն, առույգ: Ֆրանկֆուրտից քիչ հեռու գտնվող փոքրիկ քաղաքներից մեկի հրապարակում ամեն օր տոնախմբություն էր, իսկ Ռոտենբուրգը, ուր պահպանված էր 15 դարի քաղաքը, ուղղակի հրաշք էր: Պարսպի ներսում հոյակերտ եկեղեցին էր, (ի դեպ մոմերը չէին վաճառվում, այլ ազատ դրված էին, իսկ կողքին՝ գանձանակ. վճարումը կամավոր էր) ու երկհարկանի գեղեցիկ տներ, որոնց Ծննդյան տոների զարդարանքը հեքիաթային փայլ էր տվել:

Աշխարհի բոլոր ծայրերից զբոսաշրջիկներ կային, նրանք տեղաբնակների հետ վայելում էին տոնը, խաղաղ ժպտացող մարդիկ, որոնց մոտ «ամենակրիմինալն» միայն այն էր, որ քեֆները լավանալուց հետո, կարող էին բարձրաձայն երգել:

Չնայած Ռոտենբուրգի հրապարակում վերնորոգում էր, առևտուրը եռում էր: Քաղաքապետարանի և հարակից շինությունների վերականգնման աշխատանքները որևէ կերպ չէին ազդում միջավայրի վրա՝ դրանք խնամքով առանձնացված էին: Իսկ Ռոտենբուրգի քաղաքապետը և էլի ինչ-որ պաշտոնյաներ տոնավաճառում տաք գինի էին վաճառում:

Ռեստորաններում, որ մարդիկ ընտրում էին, ըստ խոհարարի հմտության, հերթեր էին: 15 -րդ դարի հրաշալի պահպանված քաղաքն ապրում էր հիմնականում տուրիզմի շնորհիվ. ամենուր հյուրանոցներ էին:

Այստեղ է գտնվում աշխարհի միակ խաղալիքի խանութը, որտեղ տոնածառի խաղալիքներ է վաճառվում ողջ տարվա ընթացքում և որը երբեք փակ չի լինում:

Իհարկե հասկանալի է, որ անհամեմատելի են մեր երկրները, բայց բաներ կան, որ կարելի է ունենալ, առանց մեծ ջանքերի: Շատ լավ կլիներ, որ մի օր մեր երկիրն էլ հասներ նման կենսամակարդակի:

Հա, ի դեպ մենք վերադարձանք Կիևով, չնայած, որ այդ օրը ձերբակալել էին Կիևի քաղաքապետին, ամեն ինչ շատ խաղաղ էր ու սպասարկումն էլ նորմալ էր: Թե այնտեղ, թե Ֆրանկֆուրտի օդանավակայանում ջերմաստիճանը նորմալ էր, իսկ այ մեզ մոտ շատ ավելի տաք էր: «Ստացվում է, որ ամենահարուստը մեր երկիրն է» դիտարկմանը, Զվարթնոցի աշխատակիցն ասաց. «Դե տեսնում եք, շա՛տ լավ է»:

Ռուզան Ավոյան

Նկարում ՝ Ռոտենբուրգի քաղաքապետն է՝ գինի վաճառելիս