Այսօր ՎԱՐԿԱԾ ակումբում, սոցիոլոգ Ահարոն Ադիբեկյանն անդրադարձավ կուտակային կենսաթոշակների համակարգի դրական և բացասական կողմերին:

«Եթե 1988 թվականին Հայաստանում ծնվել է 80 հազար երեխա, հիմա՝ 40 հազար, դա նշանակում է, որ վերջին տարիների ծնվածները կրկնապատիկ գումար  պետք է տան, որպեսզի կարողանան նրանց թոշակները փակեն: Կուտակային ֆոնդերը դրական առումով, նոր աշխատատեղեր են ստեղծում,  բյուջեն են մեծացնում և ամենակարևորը՝ դրված գումարին տարեկան որոշ տոկոսներ է ավելացվում»,-նշեց սոցիոլոգը:

Ըստ Ադիբեկյանի, այս համակարգի թերություններից է, որ բոլոր հարկերը միասին կազմելու են աշխատավարձի 26 տոկոսը, որն էլ գնալով հարկ՝ տակը գումար չի թողնելու:

Նրա խոսքով, ապահովագրական կենսաթոշակն ապահովում է աղքատության մակարդակը, կուտակայինը՝ ձգտում է ապահովել աշխատելու ժամանակ ունեցած կենսամակարդակը. «Որոշ երկրներում՝ օրինակ Շվեցարիայում, թոշակը պետք է կազմի աշխատավարձի 70 — 80 տոկոսը, Ռուսաստանը փորձում է 30 տոկոսից բարձր պահել, մեզ մոտ, չգիտեմ ինչ կանեն, բայց կարծես թե խոսքը գնում է 30 տոկոսի մասին»,- նշեց Ադիբեկյանը:

Սոցիոլոգը գտնում է, որ կուտակային համակարգը թույլ է տալիս ավելի շատ աշխատել ու ավելի շատ ունենալ, մյուս դրական կողմը, ըստ նրա, սպառողական ակտիվությունն է. «Եթե այդ ակտիվությունը չլինի, կկանգնենք ճգնաժամի առաջ: Այս կուտակային ֆոնդը թույլ կտա, որ թոշակառուները դառնան սպառողական ակտիվ խումբ»:

Ադիբեկյանի համոզմամբ, համակարգի գործելու դեպքում, թոշակառուները, հետևելով եվրոպացի թոշակառուների օրինակին, կարող են շրջել տարբեր երկրներում:

«Մինչդեռ Հայաստանում թոշակների չափը նման է ծաղրանկարի: 30 հազար դրամը բավականացնում է միայն կոմունալ ծախսերին, իսկ մնացածի համար միջոցներ չեն մնում: Եթե դիմենք ռիսկի, 1974 թվականից հետո ծնվածները շամպայն կխմեն, եթե ռիսկի չգնանք՝ սովորական ջուր»,- կարծում է բանախոսը: