Սփիւռքի ուծացնող պայմաններուն տակ, Մեծ Հայրենահանումէն քանի սերունդ ետք, տարագիր հայութեան մօտ անոյշ հոգիներ կան դեռ, որոնց ՍԷՐԸ մեր մայրենիին ու մշակոյթին, ազգին ու հայրենիքին նկատմամբ, կը մնայ ԱՆԱՅԼԱՅԼ ու ԱՆՆՈՒԱԶ, ՄԱՔՈՒՐ ու ԱՆԿԵՂԾ….կարծէք ժամանակն ու այլասերող գործօնները չեն կրցած երբեք ներթափանցել, ներազդել անոնց ՀԱՅ ՀՈԳԻԻՆ, չեն կրցած եղծանել անոնց ՍԻՐՏԸ, որ կը բաբախէ ՀԱՅԿԱԿԱՆՈՒԹԵԱՄԲ, կը վարարի հայ խօսք ու գիրի, հայ երգ ու տաղի տաք շունչով, չեն կրցած ընկրկել, ընկճել ՀԱՅ ՈԳԻՆ, որ կը մնայ ՄՇՏԱՐԹՈՒՆ, ԿՈՐՈՎԻ….եւ կը պայքարի դեռ ՀԱՅՕՐԷՆ ապրելու համար սերունդէ-սերունդ եւ որդւոց-որդի….
Հրաշազօր ոյժը՞ արդեօք՝ այս, ՀԱՅ ՈԳԻԻՆ, որ կրնայ ի չիք դարձնել վիճակագրական բոլոր կանխատեսումները, չոր տրամաբանութեան չոր հաշիւները….

***

ԼՈ՛ՅՍԸ, ՍՐՏԻ ԵՒ ՄՏՔԻ ԼՈՅՍԸ….որ կը ցրէ խաւարը, ՍԷՐ կու տայ սրտին, Իմացութիւն՝ մտքին, Ճանաչողութիւն՝ հոգիին….«Եւ ես կ’երթամ դէպի աղբիւրը լոյսին», պիտի գոչէր մեծ բանաստեղծ Դանիէլ Վարուժան, արտայայտելով ազգի էութիւնը….ԼՈՅՍԻ ժողովուրդ ենք եղած դար ու դարեր, լուսոյ տաճարներ ենք կերտեր, լուսոյ քանդակներ, մանրանկարներ, լուսաւոր տաղեր, գիր ու գրականութիւն….Պատմութեան ամէնէն մութ ու դաժան պահերուն, հայ երգահանը, քնարերգուն, շինականն ու գեղջուկը երգեր են ԼՈՅՍԸ, խաւարէն դէպի լոյսն են ձգտեր, արհամարհելով մութին որոգայթները, յաղթահարելով զանոնք…., քանզի ՀԱՅԸ ԼՈՅՍ ԱՐԱՐՈՂ ԱՐԵՒՈՐԴԻ Է: