Մարդ էակը երբեմն ԱՆԾԱՆՕԹ է նոյնինքն ինքն իրեն….եւ թերեւս ամբողջ կեանք մը բաւարար չըլլայ որ մարդը ԼԻՈՎԻՆ, ԱՄԲՈՂՋՈՎԻՆ ճանչնայ ինքզինք….իր ՀՈԳԻԻ ամէնէն խոր շերտերով, թաքուն ծալքերով, գիտակից թէ ենթագիտակից տարածքներով….ԻՆՔՆԱՃԱՆԱՉՈՒՄ...Սա գործընթաց է, որ վերջ չունի երբեք….Իսկ առանց ԻՆՔՆԱՃԱՆԱՉՄԱՆ, մարդը ինչպէ՞ս պիտի ճանչնայ իր նմանին, իր մերձաւորին ու հեռաւորին….ՄԱՐԴԸ՝ իր ԶԳԱՑԱԿԱՆ, ՅՈՒԶԱ-ԻՄԱՑԱԿԱՆ, ՀՈԳԵԲԱՆԱԿԱՆ բոլոր կողմերով….ԱՌԵՂԾՈՒԱԾ ՄԸ՝ ԶՈՐ ԼԻԱՐԺԷՔ ՃԱՆՉՆԱԼՈՒ համար, կ’արժէ ամբողջ կեանք մը յատկացնել….եւ զայն աւելի ու աւելի լաւ ճանչնալու ընթացքին, աւելի ՄԱՐԴԱՆԱԼ, ՄԱՐԴԿԱՅՆԱՆԱԼ…..

***

Ուրիշ է մարդ էակը ԶԳԱԼ անմիջականօրէն, երբ դիմացդ է ան, երբ կը տեսնես անոր աչքերուն արտայայտութիւնը, ժպիտը, թախիծը, յուզումը….թէկուզ՝ արցունքը, զոր երբեք կարելի չէ ԿԵՂԾԵԼ…Երբ կը լսես անոր ձայնին երանգները, շեշտերը, երբ կը «լսես» անոր լռութիւնը….Այս բոլորը քեզի կը փոխանցեն ՄԱՐԴԸ՝ շնչող, բաբախող, կենսատրոփ էակը, որուն կրնաս նաեւ դպնալ, ձեռքի սեղմումով շօշափել զայն….Մեր զգայարանքները պիտի ԲԱՑ ըլլան ընկալելու ԿԵԱՆՔԸ, ՄԱՐԴՆ ու ԱՇԽԱՐՀԸ…Իսկ զգայարանքներուն փոխանցածը ԱՆՓՈԽԱՐԻՆԵԼԻ Է….

Երան Կույումջյանի ֆեյսբուքյան էջից