ԴՐԱՄԸ, ԻՇԽԱՆՈՒԹԻՒՆԸ, ՀԱՐՍՏՈՒԹԻՒՆԸ որք՛ան կը փչացնեն մարդ էակը, տկարները մանաւանդ, որոնք ներքին ՀՊԱՐՏՈՒԹԵԱՆ այլ աղբիւր չունին եւ դիւրաւ կրնան ՍՆԱՆԻԼ նիւթին պարգեւած սին երջանկութեամբ, գոռոզանալով, մեծամտելով….եւ այլոց վրայ ԻՐԵՆՑ ԳԵՐԱԿԱՅՈՒԹԻՒՆԸ ՑՈՒՑԱԴՐԵԼՈՎ…Մինչդեռ իսկապէս ԱՐԺԱՆԱՒՈՐ ՄԱՐԴԸ պիտի ԽՈՆԱՐՀ ԸԼԼԱՅ, լաւ գիտնալվ որ ինք ՀԻՒԼԷ մըն է լոկ՝ ՏԻԵԶԵՐԱԿԱՆ ընդհանրութեան մէջ….Խոնարհութիւնը ընդհանրապէս ներքին արժանիքներու արտաքին փայլն է….

***

Ամէն առաւօտ նոր յոյսերու եւ արեւալոյսի ԾՆՈՒՆԴԸ կ’աւետէ….նոյնիսկ եթէ ամպամած ըլլայ երկինքը, մենք այդ ԱՐԵՒԱԼՈՅՍԸ կը զգանք ՍՐՏՈՎ, եւ ուրախութեամբ կը լեցուինք որ ԿԱՆՔ այս աշխարհիս վրայ, որ Կ’ԱՊՐԻՆՔ դեռ….որ կրնանք դեռ ԸՄՊԵԼ ԱՅԴ ԱՐԵՒԱԼՈՅՍԸ եւ, ըստ կարելւոյն, լոյս ու բարիք բաշխել, տարածել մեր շրջապատին….անանձնական ուրախութեամբ, զոր սրտագին աղօթքով տենչաց, աղերսեց առ ԱՍՏՈՒԱԾ՝ մեր պատանի ՄԵԾ ԲԱՆԱՍՏԵՂԾԸ՝ ՄԻՍԱՔ ՄԵԾԱՐԵՆՑ, գոչելով՝ «Տո՛ւր ինծի Տէր ՈՒՐԱԽՈՒԹԻՒՆՆ ԱՆԱՆՁՆԱԿԱՆ, Անձրեւի պէս զայն ցօղեմ ամէն դաշտի վրայ, Արեւի պէս բաշխեմ ամէն հորիզոնի…»: Արեւմտահայ լեզուամտածողութեան մէջ մանաւանդ, վառ կ’ապրի դեռ ու պիտի ապրի ՇՈՒՆՉԸ Մեծարենցի, անանձնական ՈԳԻՆ անոր….Այդ ոգիով է որ տարագիր մեր ժողովուրդը՝ սփռուած աշխարհի չորս ծագերուն, պահեց իր ՀԱՅ ՀՈԳԻՆ, մնաց ու ապրեցաւ ՀԱՅՕՐԷՆ, հակառակ բոլոր տարականոն պայմաններուն….Աղօթքի պէս պիտի մաղթէի, որ այդ ՈԳԻՆ երբեք չլքէր մեզ, մեր օրերու խաժամուժին մէջ յատկապէս, քանզի ՀԱՅ ԸԼԼԱԼՆ ու ՀԱՅ ՄՆԱԼԸ մեր մեծագոյն ՓԱՌՔՆ Է ու ՀԱՐՍՏՈՒԹԻՒՆԸ….

Երան Կույումջյանի ֆեյսբուքյան էջից