Միշել Մոնտեն

Կալլիկլեսը Պլատոնի մոտ ասում է, թե փիլիսոփայությամբ ծայրահեղորեն հրապուրվելը վնասակար է, և խորհուրդ է տալիս չխորանալ նրա մեջ այն չափից դուրս, որում այն օգտակար է. եթե նրանով չափավոր զբաղվես, այն հաճելի ու հարմար է, բայց, վերջ ի վերջո, այն մարդուն դարձնում է արատավոր ու վայրենի, հասարակական հավատքն ու օրենքն արհամարհող, քաղաքավարի վարվեցողության թշնամի, մարդկային բոլոր հաճույքների հակառակորդ, հասարակական գործունեությամբ զբաղվելու անընդունակ, ոչ միայն ուրիշին, այլև ինքն իրեն օգնելու անկարող, պատրաստ անտրտունջ կուլ տալու վիրավորանքը:  Նա լիովին իրավացի է, քանզի, եթե տրվենք ավելորդությունների փիլիսոփայությանը, այն մեզանից կխլի բնական ազատությունը և իր տաղտկալի հնարքներով  կշեղի բնության նշած գեղեցիկ ու հարթ ճանապարհից…

Ես սիրում եմ չափավոր ու ամեն տեսակետից միջին բնավորություններին:

Չափազանցությունը, ինչում էլ լինի, անգամ այն բանում, որ բարիք է, եթե չի վիրավորում ինձ, ապա, համենայն դեպս, զարմացնում է, և ես դժվարանում եմ որևէ բանի անուն տալ: