Սեպտեմբերի 3-ից անցել է արդեն համարյա 3 շաբաթ, և կարելի է հստակ արձանագրել՝ Հայաստանի հիմնական քաղաքական ուժերից որևէ մեկը հստակ և միանշանակ չի հայտարարել, որ նա դեմ է մեր երկրի՝ Մաքսային միությանը անդամակցելուն։ Եթե հռետորաբանությունը և վիրավորանքները մի կողմ դնենք, ապա ընդդիմադիրների ասելիքն է, որ ՄՄ-ին միանալը ճիշտ է, բայց դա պետք էր անել ոչ այնպես, ինչպես որ դա արել է Սերժ Սարգսյանը։ Այ, եթե մենք դա անեինք, ապա դա կանեինք ավելի գեղեցիկ և արժանապատիվ ձևով, որովհետև մենք ավելի խելացի ենք, ազնիվ, պետականամետ և լեգիտիմ։ Շատ հնարավոր է։ Բայց դրանք մարտավարական տարբերություններ են։

«Դիրքորոշում չհայտնելու համար կա ևս մի «խորամանկ» հնարք, մենք դեռ ծանոթ չենք ՄՄ-ի փաստաթղթերին, այ, երբ ծանոթանանք, մեր տղամարդկային խոսքը կասենք։

Ինչո՞ւ հիմնական քաղաքական ուժերը, ըստ էության, չեն վիճարկում Հայաստանի ներկայիս արտաքին քաղաքականությունը։ Իրենց բացատրությունն այն է, որ նրանք պետականամետ են, չեն ուզում հարաբերություններ փչացնել ռազմավարական գործընկերոջ և անվտանգության երաշխավորի հետ։ Բայց նրանք իշխանություն չեն, և եթե, ասենք, Րաֆֆի Հովհաննիսյանն ասի, թե Մաքսային միությունում մենք անելիք չունենք, Պուտինը առանձնապես չի նեղանա և դրա հետևանքով Ղարաբաղը Ադրբեջանին չի տա։ Խնդիրը, հետևաբար, պետականամետության մեջ չէ։

Պարզապես քաղաքական ուժերը, որոնք իշխանության գալու հավակնություններ ունեն, գիտեն, որ այդ իշխանությունը պետք է Կրեմլից ուզեն։ Նույն Րաֆֆին էլ էր, եթե հիշում եք, ընտրություններից հետո գնացել Մոսկվա և «Պուտինից բերում էր հայ ժողովրդի հաղթանակը»։ Եթե հանկարծ «եվրասիականության» դեմ մեր քաղաքական գործիչները որևէ բան ասեն, ապա Պուտինին, բնականաբար, հարցը չի հասնի, բայց, ասենք, Կոլերովը կամ Կրիվոպուսկովը կասեն. «Հարգելիս, այդ դո՞ւ չէիր, որ մեր դեմ ինչ-որ ավել-պակաս բաներ էիր ասում։ Դե, ուրեմն, դու Հայաստանում թագավորելու շանսեր չունես»։ Այդպիսով՝ ստացվում է, որ Մաքսային միության դեմ Հայաստանում խոսում են միայն անհատներ և որոշ հասարակական կառույցներ, բայց նրանց փաստարկները ոչ ոք չի ուզում լսել։

Փոխարենը, բացի անվտանգությունից և այլն, բերվում է հետևյալ փաստարկը. Եվրամիությունը շահագրգռոված չէ, որ Հայաստանը զարգանա։ Ինքնին այդ պնդումը 100 տոկոսանոց ճշմարտություն է։ Բայց նույնքան շահագրգռված չեն նաև Ռուսաստանը, ԱՄՆ-ը, Չինաստանը և աշխարհի մնացած երկրները, ինչպես նաև միջազգային կառույցները։ Մեր զարգանալու մեջ շահագրգռված ենք միայն մենք

Խմբագրականն ամբողջությամբ՝ կարդացեք «Առավոտ»-ի այսօրվա համարում: