Երեկ Երևանի քաղաքապետ Տարոն Մարգարյանն ուղերձով դիմեց հասարակությանը` դրանով ազդարարելով իշխանություն-քաղաքացիական հասարակություն դիմակայության առաջին արարի ավարտը:

Մեծ իմաստով` դիմակայության առաջին արարն ավարտվեց ոչ-ոքի արդյունքով` թեև այն հանգամանքը, որ մեր համաքաղաքացիներն առնվազն մի քանի ամիս հիսուն դրամ ավելի քիչ կվճարեն երթևեկելու համար, արդեն հաղթանակ է:

Ինչևէ, քաղաքապետը դարձյալ պնդում է, որ տրանսպորտային համակարգի բարեփոխման համար` մենք պետք է վճարենք, ընդ որում` չհիմնավորելով, թե ինչու սակագինը պետք է լինի, ասենք, ոչ թե 120, այլ` 150 դրամ:

Այնուամենայնիվ, Տարոն Մարգարյանը դիրքային նահանջ է կատարում` համաձայնելով, որ առայժմ գործելու է նախկին սակագինը:

Ակնհայտ է, որ Մարգարյանի ժամանակավոր նահանջը պայմանավորված է` ոչ միայն քաղաքացիների բուռն հակազդեցությամբ, այլ նաև այն հանգամանքով, որ իշխանության ներսում էլ միանշանակ կոնսենսուս չկար բարձրացված ուղեվարձի հարցում:

Օրինակ, կառավարության երեկվա նիստում, վարչապետ Տիգրան Սարգսյանն իրեն սահմանազատեց ուղեվարձի բարձրացման պատասխանատվությունից` անթաքույց համերաշխություն հայտնելով քաղաքացիական հասարակությանը:

Այս ամենն, իհարկե, չի նշանակում, որ իշխանությունը հրաժարվել է «50 դրամանոց» մտածելակերպից:

Սա ընդամենը խոսում է այն մասին, որ իշխանությունը պատրաստ չէր հասարակական նման հակազդեցությանը, որակապես նոր շարժման ծավալմանը ու անցած մեկ շաբաթվա ընթացքում այդպես էլ չկարողացավ գտնել այն կազմակերպիչ-թիրախին, որին խեղճացնելով` կարող էր հնազանդեցնել հասարակությանը:

Այս առումով` ծավալված շարժումն, իսկապես, նորություն էր մեր քաղաքական իրականության համար:

Սա իսկապես ցանցային շարժում է, որի դեմ ստանդարտ ռեպրեսիաները չեն աշխատում:

Երբ իշխանությունը գործ է ունենում գործընթաց կազմակերպող բուրգի հետ, շատ արագ կարողանում է իր համար շահեկան վերահսկելի վիճակ ապահովել` այդ բուրգի վերին ու ստորին օղակները բռնության միջոցով իրարից տարաջատելով:

Հիմա իշխանությունը հարկադրված դադար վերցրեց, որովհետև ցանցային կառույցի պարագայում բռնությունը չի աշխատում, իսկ մեր իշխանությունը կրեատիվ ռեսուրս չունի:

Դադարի շրջանում իշխանությունը երկու խնդիր ունի. ցույց տալ 100 դրամանոց տրանսպորտի ողբերգական վիճակը, մյուս կողմից` գտնել ծավալված շարժումը կոտրելու կամ վերահսկելի դարձնելու բանալին:

Քաղաքացիական շարժումը ևս՝ դադարը պետք է արդյունավետ օգտագործի` իր պայքարի օրակարգը հարստացնելու, սակագնի չբարձացման պահանջը տրանսպորտային համակարգի և ընդհանրապես` մարդու կյանքի որակի բարձրացման բանաձևերով հարստացնելու համար:

Դիրքային պայքարում շատ կարևոր է արդյունավետ քայլեր անելը, ժամանակ չվատնելը ու ցայթնոտում չհայտնվելը, մանավանդ` դիկայության երկու կողմերում էլ հասկանում են, որ պարտիայի վերջնախաղն ավելի ինտրիգային է լինելու:

Հասարակության վերջնական հաղթանակը կբերի իշխանության որակի էական բարելավմանը, իշխանության հաղթանակը հանգեցնելու է մի վիճակի, երբ դժվար կլինի երեք տարբերություն գտնել մեր և բանանային պետությունների միջև:

Սուրեն Սուրենյանց