Հատկապես այսօր հետաքրքիր էր քաղաքային տրանսպորտով երթևեկելը, որովհետև ուժի մեջ է մտել նոր ուղեվարձը, և հարկ էր հասկանալ, թե կոնկրետ իրավիճակում ինչպես են դասավորվելու «50 դրամանոց» իշխանության և 50 դրամով էլ խեղճացած հասարակության հարաբերությունները:

Մաշտոցի պողոտայի վրա՝ «Կազիրյոկ» սրճարանի հարևանությամբ գտնվող կանգառում, հանդիպեցի մի խումբ երիտասրադների, ովքեր համաքաղաքացիներին կոչ էին անում չվճարել թանկացված 50 դրամը:

Միկրոավտոբուսում գտնվող մեր քաղաքացիների արձագանքն ինձ զարմանալի թվաց: Ոչ մի զորակցություն բոլորիս իրավունքները պաշպանող երիտասարդներին, ոչ մի արձագանք նրանց կոչերին, փոխարենը՝ փնփնթոց, թե ինչ եք ուզում էս խեղճ վարորդներից:

Խեղճ վարորդներից այդ երիտասարդները, այս խնդիրը բարձրաձայնող քաղաքացիական ակտիվիստները և լրագրողները ոչինչ էլ չեն ուզում, որովհետև բոլորս էլ հասկանում ենք, որ մեր տված ավել գումարը վարորդի գրպանը չի մտնում, այլ մարդկանց, ովքեր Հայաստանի քաղաքացու գրապանից դուրս չեն գալիս տարիներ շարունակ:

Եթե ժողովուրդը չհասկանա, որ ինքը թալանվում է, մի խումբ ակտիվիստներ ոչինչ անել չեն կարող:

Մեր հասարակությունը պետք է սովորի, որ պայքարի լավագույն ձևը՝ խոհանոցում փնփնթալը չէ: Խոհանոցում փնփնթացողները հեզությամբ կատարում են բոլոր ապօրինի որոշումները, ընտրությունների ժամանակ էլ՝ իրենց արժանապատվությունը վաճառում են հինգ կամ տաս հազար դրամով:

Այսքանը երևի բավարար է՝ մի հինգ տարի էլ խոհանոցում իշխանության մերը քրֆելու, իսկ դրսում՝ նույն այդ իշխանության ոտքերը լպստելու համար:

Ովքե՞ր են գծի տերերը:

Նույն այդ իշխանավորները ու նրանց նշանակած, կարգած հաստավիզ «նայողները»:

Միջին հզորության գծատերն ամիսը ստանում է 10000-15000 դոլարի շահույթ:

Սա նույն մարդն է, ով ընտրությունների ժամանակ ձեզ մուրացկան է դարձրել և հիմա էլ՝ ձեր կաշին քերթելով, հետ է ստանում իր նետած թուլափայը:

Ու այսպես կշարունակվի այնքան ժամանակ, քանի դեռ մեր երկրում իշխում են գյադեքը, իսկ մենք հանդուրժում ենք ագահ ու անգրագետ այդ խաժամուժին:

Սուրեն Սուրենյանց