Ձեռք բերելով թվով 94 Т-90С, 100 ՀՄՄ-3 մարտական մեքենաներ և ТОС-1А կրականետ համակարգեր, 30 ամերիկյան ռազմական ինքնաթիռներ Թուրքիայից, Ադրբեջանը կտրուկ բարձրացրեց իր ռազմատեխնիկական հնարավորությունները Հայաստանի նկատմամբ: Մինչդեռ, համաձայն լուրերի, Հայաստանի կողմից Ռուսաստանում գնված տեխնիկան շատ դժվարությամբ և երկար ժամանակ հետո է հասնում Հայաստան:

Սա այն խիստ մտահոգիչ խնդիրն է, որի մասին չխոսելը, չի ենթադրում դրա չգոյությունը:

Մեր զրույցները մասնագետների հետ քիչ հուսադրող են. Հայոց բանակը  գերժամանակակից տեխնիկայով համալրված չէ և այդ տեխնիկային հակազդելու միջոցներ նույնպես չունի: Իսկ այն ինչ փորձում են ցուցադրել և մատուցել, նախատեսված չեն վերընշված տեխնիկայի՝ տանկերի դեմ պայքարի համար, որովհետև շատ թույլ են, քանի որ այդ տանկերն անխոցելի են նմանատիպ հակատանկային միջոցների համար:

Ոչ ոք իր վրա պատասխանատվություն չի վերցնում հայտարարելու, որ Ռուսաստանի դաշնության և Ադրբեջանի միջև կատարված այդ գործարքը գերդժվար ու անլուծելի խնդիրներ է հարուցում մեր առջև: Եվ երբ բանակում չծառայած և հայոց բանակը միայն իրենց վերլուծություններում տեսնող գիտական ու քաղաքական այրերը կարծիք են հայտնում, թե այդ ռազմական տեխնիկան իրենից վտանգ չի ներկայացնում, դա ոչ թե հասարակությանը հանգստացնելու և ոգևորելու համար է, այլ նման է ինքնասպանության նախապատրաստվելուն:

Նախ անհրաժեշտ է, որպեսզի Հայաստանի Զինված ուժերը կարողանանան ճշգրտորեն կանխատեսել այդ հզոր ռազմական բռունցքի հարվածը՝ որտե՞ղ կհասցնի հակառակորդը, և արդյո՞ք այդ հարվածը կլինի մեկ ռազմաճակատում, թե կտեղաբախշվի մի քանի կետերում:

Երկրորդը՝ Հայաստանի Զինված ուժերը պետք է կարողանան ստեղծել այն հակահարված տվող ուժը և այն տեղադրել ճիշտ ռազմաստրատեգիական վայրում, որպեսզի կարողանան կանգնեցնել այդ հարվածը:  Նման գերժամանակակից ու մեծաթիվ տեխնիկայի կենտրոնացումները հղի են ամենամեծ վտանգներով, որովհետև պատմությունը գիտի, թե ինչ անկործանելի ուժ է տեխնիկայի նման քանակը հմուտ ռազմավարական մտածողությամբ հակառակորդի ձեռքում:

Պետք չէ թերագնահատել հակառակորդին, ոչ էլ անհրաժեշտ է գերագնահատել նրան, այլ անհրաժեշտ է սառը մարտավարական հաշվարկ կատարել, վերախմբավորել ուժերը և պատրաստվել դիմագրավելու հակառակորդի հավանական գործողություններին:

Ճիշտ է, քաղաքական դաշտում, հասարակությանը չահաբեկելու համար հնչում են հանգստացնող ոչ մասնագիտական կարծիքներ, և զավեշտն այն աստիճանի է հասել, որ հայտարարում են, թե Ռուսաստանն Ադրբեջանին նախապատրաստում է Իրանի դեմ հավանական ռազմական գործողությունների:

Սակայն մերոնց արտաքին քաղաքականության գերխնդիրն է համարվում ցանկացած ճանապարհով ղարաբաղյան հարցի լուծումը: Այսօր, քան երբևէ, մեր քաղաքական ու ռազմական ղեկավարությունից պահանջվում է անսխալ հաշվարկված քայլեր, մեր ռազմական պոտենցիալը մեծ է և այն ճիշտ օգտագործելու դեպքում՝ մենք կարող ենք նախապատրաստել կործանիչ հակահարված: Պետք է հաշվի նստել դառը ու դաժան իրականության հետ և լաց լինելու կամ հակառակորդին թերագնահատելու փոխարեն՝ անհրաժեշտ է նախապատրաստվել գալիք պատմական իրադարձություններին:

Իսկ որ ամենակարևորն է պետք չէ փորձել խաբել հասարակությանը, դա երբեք, ոչ ոքի չի հաջողվել: Անհրաժեշտ է հասարակությանը ճիշտ տեղեկացնել և ձեռնարկել ճիշտ, արդյունավետ ու հեռանկարային միջոցառումներ:Միևնույնն է, մենք հանուն Արցախի պատերազմելու ենք, և Աստված ոչ արասցե, այն ավարտվի պարտությամբ:

Արագ ու կտրուկ, ճիշտ ու ռազմագիտական որոշումներ կայացնելու ժամանակն է:

Ռուզան Ավոյան