Ներքաղաքական իմաստով` անցնած շաբաթը Հայաստանի համար անհետաքրքիր չես համարի:

Վերահսկիչ պալատի բավականին ուշագրավ բացահայտումներ, բանավեճեր ու քննարկումներ վարչապետի օֆշորային ունեցվածքի մասին, չդադարող խոսակցություններ` Գորիսի կրակոցների շուրջ:

Ամբողղջ խնդիրն այն է, որ նկարագրվածը գրեթե կապ չունի իրական քաղաքականության հետ:

Օրինակ, եթե Վերահսկիչ պալատն ասում է, որ բյուջեից մսխվել է 200 միլիոն դոլար, ապա պետք է հայտնաբերվեն ու պատասխանատվության ենթարկվեն մեղավորները:

Հավատացեք` այդ դեպքում, նորմալ երկրներում, քաղաքականությունը կվերջանար, և խնդրով կզբաղվեին իրավապահ մարմինները:

Սակայն` Հայաստանի տիպի երկրներում, Վերահսկիչ պալատի հաշվետվություններն, որպես կանոն, իրավական հետևանքներ չեն ունենում, ըստ այդմ` օրակարգային են դառնում քաղաքական հարթության մեջ:

Նույնը վերաբերում է Գորիսի դեպքերին:

Եթե հասարակությունն ու քաղաքական ուժերը վստահ լինեին, որ նախաքննությունը կքննարկի բոլոր վարկածները` խնդիրն առնվազն քիչ կքաղաքականացվեր:

Բայց բոլորս նկատում ենք, որ նախաքննության նպատակը` Խաչատրյանի մերձավորների համար ինքնապաշտպանության վարկածի ապահովումն է:

Մի փոքր այլ է վարչապետի օֆշորային թեման. Տիգրան Սարգսյանը դիմել է դատախազություն, սակայն այս պարագայում էլ տարակուսելի է այդ դիմումի բովանդակությունը:

Սարգսյանը չի ասում, որ իրեն զրպարտել են, ընդամենը խնդրում է պարզել, թե ով է իր անունից օֆշորային գործարքներ իրականացրել, ֆիրմա հիմնել:

Համաձայնեք` մի փոքր ծիծաղելի է:

Մի խոսքով` մեզանում քաղաքական ուժերը խոսում են ոչ թե երկրի զարգացման հեռանկարների, այլ սկանդալների մասին ու այնպիսի տպավորություն է, որ եթե այդ սկանդալները չլինեն, քաղաքական դաշտում կատարյալ պարապուրդ կլինի:

Այ, մեր հարևան Թուրքիայում տրամագծորեն հակառակ վիճակն է:

Բավական էր, որ վարչապետ Էրդողանը որոշեր վերակառուցել Ստամբուլի մի այգի` անմիջապես հասունացավ լուրջ քաղաքական ճգնաժամ. երկիրը դարձյալ կանգնած է քեմալականության և իսլամականության երկընտրանքի առաջ:

Հարևան Իրանում երեկ հայտնի դարձավ նոր նախագահի անունը:

Իրանի ներքին գործերի նախարար Մոստաֆա Նաջարի փոխանցմամբ, երեկ տեղի ունեցած նախագահական ընտրությունների առաջին փուլում հաղթել է Հասան Ռուհանին։

Ազգային անվտանգության խորհրդի նախկին քարտուղար, առաջին տեղը գրաված Հասան Ռուհանիի հաջողության գրավականը իր շուրջ նախկին  բարեփոխական նախագահներ Խաթամիի և Ռաֆսանջանիի համախմբումն էր, ովքեր հայտարարեցին, որ ամենից լավ Ռուհանին կկարողանա իրականացնել իրենց ծրագրերը:

Ասել, թե իրանական ընտրությունները ժողովրդավարական են, բառիս բուն իմաստով` անկեղծ չի լինի: Այս երկրում` երկրի հեգևոր իշխանությունն է` բավականին կամայական և անհասկանալի պատճառներով, որոշում, թե թեկնածուներից ով պետք է գրանցվի:

Մյուս կողմից` չի անտեսվել Իրանի ընտրողների կամքը:

Ակնհայտ է, որ Հասան Ռուհանին չէր հոգևոր առաջնորդի նախընտրած թեկնածուն, թեև նա այնպիսի բարեփոխիչ չէ, ինչպիսին էր` նախկին նախագահ Ռաֆսանջանին:
Ռուհանիին կողմ քվեարկեցին Իրանի այն քաղաքացիները, ովքեր ամենից առաջ ցանկանում էին քվեարկել բարեփոխիչների համար, նրանք, ովքեր ցանկանում էին Ռաֆսանջանիին տեսնել նախագահի դերում, և նրանք ովքեր դժգոհ են Իրանում առկա իրավիճակից:

Բնական է նաև, որ նոր նախագահի ընտրությունն որոշակիորեն մեղմացնելու է ԻԻՀ-ի և Արևմուտքի հարաբերությունները:

Տեսականորեն նոր նախագահ` արդեն նոյեմբեր ամսին, կարող է ունենալ նաև Ադրբեջանը:

Սակայն` միայն տեսականորեն, որովհետև Իլհամ Ալիևը վերարտադրվելու է ցանկացած գնով` թքած ունենալով թե իր հասարակության, և թե միջազգային հանրության վրա:

Խոստովանենք, սակայն, որ այս անգամ նա որոշակի խնդիրներ ունի:

Ընդդիմությունն ոչ միայն միավորվել է, այլև` փորձում է աջակցություն ստանալ ԱՄՆ-ում և Ռուսաստանում:

Իսկ Վրաստանում տեղի ունեցողը կոչվում է իշխանության հանձնման գործընթաց:

Անցնող յուրաքանչյուր օրվա և շաբաթվա հետ` Սահակաշվիլին ավելի է հեռանում իշխանությունից:

 Շաբաթվա Վարկածները՝ Սուրեն Սուրենյանցի