Վերջին օրերին շատ է գրվել և խոսվել հունիսի 1-ին Գորիսում տեղի ունեցած դեպքերի և արդեն իսկ նախկին մարզպետ Ս. Խաչատրյանի՝ Լիսկայի մասին: Նոր բան դժվար է ավելացնել, սակայն դրանց հետ կապված բացահայտվեց մի շարք երևույթներ ու պատռվեցին մի շարք մարդկանց դիմակները,  որոնց մասին էլ ցանկանում եմ խոսել ստորև:

Խոսքն այն «Առնետների» մասին է, որ խորտակվելիս առաջինն են լքում նավը՝ երբեմնի հզոր համարվող Սյունիքի մարզպետի կողքին, նրա համար ծանր պահին ոչ-ոք չմնաց: Հետաքրքիրն այն է, որ այս օրերին, երբ Լիսկայի անվան շուրջ մեղադրանքների տեղատարափ է, նրա շրջապատի և ամենօրյա սեղանակիցների կողմից որևէ դրական խոսք չուղղվեց այդ մարդու հասցեին, այլ ընդհակառակը՝ պաշտոնանկությունից անմիջապես հետո աթոռի համար առաջին հերթին կատաղի պայքարի է ելել հենց նրա ամենօրյա շրջապատը:

Առաջինը «բացահայտվեց» Սյունիքի մարզում իրեն վաղուց վարկաբեկած անդեմ ու անսկզբունքային մարդու համարում ունեցող փոխմարզպետ Դոլունցը, որը շտապեց հայտարարել, թե իր ու Լիսկայի հարաբերությունները ստեղծվել են միայն մարզպետարանում աշխատելու ժամանակ: Եվ սա այն դեպքում, երբ բոլորը գիտեն, որ նա շուրջ 20 տարի նախ Գորիսում, ապա մարզում կատարում է Ս. Խաչատրյանի «աչքերի և ականջների» պարտականությունը, և որքան էլ փորձի դիմակավորվել, միևնույն է, սյունեցիները նրա պարագայում մարզպետի պաշտոնում հաստատելը կդիտեն նախագահ Սարգսյանի ամենախայտառակ որոշումը:
Ինչպես ասում են՝ մարզպետի աթոռի համար ոտքի են ելել նաև Սյունիքի քաղաքապետերը. մարզի քաղաքապետերն իրենց գովազդը սկսեցին լրատվականների էջերում՝ դրա սկիզբը դրեց Սիսիանի քաղաքապետ Ա. Հակոբջանյանը: Մարդ, որը վերջին ամիսներին թաքնվում է լրատվամիջոցներից՝ չանդրադառնալով իր գործունեության հրապարակումներին, հիմա միանգամից հանդես է գալիս ծավալուն հարցազրույցում, կցկտուր պատասխանում է լրագրողի հարցերին ու անմիջապես շտապում իր «հեղինակավոր» խոսքում ասել, թե Սյունիքում պատահական մարդ մարզպետ չի կարող լինել, դրանով հասարակությանը ցույց տալով, որ Ս. Խաչատրյանը այսքան տարի «պատահականություն» է եղել: Մնում է ավելացնել՝ պատահական մարզպետի դեպքում քաղաքապետերը ոչ պատահական չեն լինում: Եվ ամենահետաքրքիրն այն է, որ այս կարծիքը հայտնում է Հայաստանի ամենապատահական քաղաքապետերից մեկը:

Մամուլը ողողվել է Քաջարանի քաղաքապետ Վարդան Գևորգյանի՝ որպես մարզպետի հավակնորդի գովերգով: Բոլորին է հայտնի, որ քաղաքապետ նա դարձել է միմիայն Մաքսիմ Հակոբյանի ցանկությամբ, իսկ երբ լարված էին Հակոբյանի և Լիսկայի հարաբերությունները, նա վայրկյանների ընթացքում անցավ Լիսկայի կողմը:

Սյունիքում ասում են, որ նա այնքան է ոգևորված մարզպետի աթոռին բազմելու երազանքով, որ սկսել է մի այլ կարգի մոտ — մոտ անել ՀՀ քաղաքական իշխանություններին:
Քցողների և աթոռապաշտների շուրջ զավեշտը վրա հասավ, երբ արդեն Գորիսի քաղաքապետ Ն. Ոսկանյանն իր մարզպետ դառնալու ցանկության մասին բարձրաձայնեց: Մարդ, որը շուրջ 10 տարի լինելով քաղաքապետ, այդպես էլ գոնե 10 րոպեով անգամ քաղաքապետարանի կնիքը ինքնուրույն չտնօրինեց, մարդ, որն ի պատասխան Ս. Խաչատրյանի վիրավորանքների ու ստորացումների, միայն ժպտացել է, մարդ, որն այս ամբողջ ժամանակահատվածում հնարավորինս վարկաբեկել է Գորիսը և գորիսեցիներին, այսօր ցանկանում է դառնալ մարզպետ, մնում է նրան ևս հարցնել՝ «Այ ողորմելի, դառնում ես մարզպետ որ ի՞նչ անես…»
Մարզում նշում են նաև, որ մարզպետ դառնալու ցանկություն ունեն նաև Ագարակի և Մեղրու քաղաքապետերը, որոնք այդ մասին առայժմ չեն բարձրաձայնում մինչև …
Ինչ է ստացվում՝ Սուրիկ Խաչատրյանի գովքը անող, հոտընկայս կենացը խմող, մեքենայի դուռը բացող-փակող այս պարոնները, տեսնելով խորտակվող Խաչատրյանին, ոչ միայն լքեցին նրան դժբախտության մեջ, այլև պահը բաց չթողեցին՝ հայտ ներկայացնելով մարզպետի աթոռին տիրանալու, ու նրան անուղղակի ասացին. «Այ Սուրիկ, մենք քեզ հավասար ենք, նույնիսկ մի բան էլ ավել…»:
Ի միջիայլոց, Լիսկայի մերձավոր շրջապատից էլի կան մարդիկ, որոնք մեծ ցանկություն ունեն մարզպետ դառնալու և այս օրերին Երևանում՝ բարձր ատյանների դիմացի սրճարաններում նստած, սպասում են հանդիպել թեկուզ որևէ պաշտոնյայի վարորդի, որ գնան Սյունիք ասեն, թե իրենք ևս դաբրո ունեն մարզպետ դառնալու…

Դավիթ Ավետիսյան